2021-07-17
Laat je niet van het padje brengen door de bandnaam Manchester Orchestra. Dit is nog steeds geen orkest en ze komen niet uit Manchester. Wel is het de naam van de Amerikaanse indie rockband rondom Andy Hull, binnen de scene geen onbekende naam. Ze gaan al sinds 2004 mee en hebben zich zo reeds bewezen als meesters binnen het genre. The Million Masks Of God is het zesde album van de band en laat weer genoeg hartensmart horen. Voorganger A Black Mile To The Surface uit 2017 had de focus op het leven liggen, naar aanleiding van de geboorte van de dochter van frontman Andy Hull. The Million Masks Of God vindt zijn creatie rond de laatste weken van de vader van gitarist Robert McDowell en heeft zodoende meer de focus liggen op de dood en het verwerken van dit verlies. Maar nog meer over hoe deze pijn en verlies omgedraaid kan worden om er samen sterker uit te komen en er iets betekenisvols van te maken. Dat weten ze zowel tekstueel als muzikaal over te brengen.
Het album zet een sprintje in om op gang te komen. Openingstrack ‘Inaudible’ is er zo eentje die vanuit niets opkomt met de vocalen van frontman Andy Hull: “You’re inaudible, thrown away like an audible…”. Er zit een krachtige emotie achter, waarbij je voelt dat de track meer gaat brengen. De strijkers en piano zwermen mee op en zonder volledig van toon te veranderen bouwt het naar climax op. Een krachtige opwarmer voor wat komen gaat.
Deze opbouw wordt voortgezet in ‘Angel Of Death’, wat helaas geen Slayer-cover blijkt te zijn. Hoe explosief het nummer toch kan zijn, toch laat het wel één van de kinkjes van dit album horen. Met bijna zes minuten is het langste track, waarvan echter de laatste twee minuten goed geschrapt had kunnen worden. Dit zijn van die momenten waarop ze het zichzelf lastig maken om de luisteraar aan te laten voelen waar het naar toe gaat.
Opvolgend weten ‘Keeling Time’ en ‘Bed Head’ gezamenlijk het tempo en de stevigere gitaren goed op te voeren. Ze gaan naadloos in elkaar over en vormen zo de sterkere nummers van dit album. Vanaf ‘Annie’ gaat de rem er weer op en kabbelt het wat meer voort. Per track gaat het dan weer meer naar de oude welbekende, akoestische sound, met zo nu en dan nog uitbarsting zoals bijvoorbeeld op ‘Dinosaur’. Dat zijn die momenten waarop de band op zijn best is. Neemt niet weg dat ‘Obstacle’ en ‘Way Back’ bijvoorbeeld er niet mogen zijn; ze blijven simpelweg net iets minder goed plakken. Met ‘The Internet’ als weten ze nog een emotionele tik uit te delen. Bij elkaar opgeteld luistert The Million Masks Of God goed weg, zwabbert het soms nog wat qua aandacht, maar kent het wel zijn momenten waarop het die weer weet te pakken.
SeeYouSpaceCowboy & If I Die First - A Sure DisasterTwee bands die samen een split-EP maken is niet zo heel vreemd. Men kan de...
While She Sleeps - Sleeps Society De Britse metalcore-formatie While She Sleeps maakt een bijzondere...