In 2016 steunde She Drew The Gun de poging van Jeremy Corbyn om premier van het Verenigd Koninkrijk te worden. De band zit dus aan de linkerkant van het politieke spectrum en dit uit zich ook op Behave Myself. Het eerste deel van de sterke titeltrack heeft een vrij open sound met een stuwende baslijn en praatzang, waardoor het geheel wel wat doet denken aan het geluid van Dry Cleaning, en een tekst over de positie van vrouwen: onderbetaling, sexualisering en slachtoffer van geweld. “And I will not behave myself,” zingt Roach verbeten.
Tracks als ‘Class War (How Much)’ en ‘Innerspeak’ liggen in het verlengde van de titeltrack, al is de laatstgenoemde song wel wat trager en slepender. De praatzang komt ook terug in ‘All Roads To Nowhere’, dat traag begint, maar halverwege wat steviger wordt.
‘Cut Me Down’ en albumopener ‘Origin Song’ rocken wat meer, met een grotere rol voor de gitaar. ‘Next On The list’ wordt gekenmerkt door een zenuwachtige baslijn en de vervormde stem van Roach. In ‘Panopticon’ horen we een elektronische beat, die zeer spaarzaam wordt aangekleed.
She Drew The Gun levert met Behave Myself een prima plaat af, die vaak een beetje onderkoeld klinkt. De boosheid die wel in de teksten doorschijnt, komt in de muziek niet echt tot uiting. Een uitzondering hierop is de titeltrack en dit is hierdoor meteen de beste track op het album.
ToRa (NL) - A Force Majeure Tora is het voorbeeld van een band die uit een tegenslag wat moois weet te...
Efterklang - Windflowers Casper Clausen moet wel heel goede ervaringen met het City Slang label hebben...