2021-11-16
De Belgische Catherine Graindorge begon ooit als violiste in de band Monsoon en kwam door haar debuut uit 2012, The Secret Of Us All, in de schijnwerpers. Dit leverde haar werk op als sessiemuzikant voor Nick Cave, Debbie Harry en Mark Lanegan. Daarnaast kwamen er allerlei collaboraties van de grond met onder andere ex-Bad Seed Hugo Race (We never had control[2012]) en Andrea Schroeder (Where The Wild Oceans End [2014]). Sindsdien is zij ook filmmuziek gaan componeren, dat haar in 2017 een Magritte nominatie opleverde voor de soundtrack bij Le Chant Des Hommes. Naast haar projecten met Nile On waX, (Bell Dogs [2017]), heeft zij een theaterstuk geschreven, waarmee zij ook op het Edinburgh Fringe-festival stond. Avant La Fin vertelt het verhaal van de laatste vijftien maanden die zij samen met haar vader deelde. Zijn overlijden in 2015 dwong haar een plek te zoeken waar zij troost kon vinden. Het bleek de aanjager te zijn om haar tweede soloalbum uit de steigers te halen. Waar eens Eldorado stond voor het mythische goudland van Zuid-Amerika, is het in de literatuur langzaam verworden tot een land waar dromen werkelijkheid worden en waar mensen hoop en troost kunnen vinden. Een betere titel kon zij zich niet indenken.
Opener ‘Rosalie’ weet deze gevoelens al direct over te brengen. Rosalie was met haar gezin in 1994 vanuit Rwanda naar België gevlucht en raakte daardoor bevriend met de vader van Graindorge, die hun advocaat was. Rosalie ging in 2019 terug naar Rwanda om haar vermoorde familie opnieuw te begraven. Drie dagen na de terugkomst in haar nieuwe thuisland overleed zij. Dit wetende luister je anders naar de compositie: haar viool en (stem)effecten roepen gevoelens van rust en voldoening op.
Een andere, persoonlijke, interpretatie van een droomland vertolkt zij op ‘Eldorado’. Dit nummer draagt zij op aan de twee jonge immigranten uit Eritrea die zij een nieuw leven heeft bezorgd. Eén in Engeland en één in België. Je hoort de strijd en frustratie in eerste instantie doorkomen, waarna het nummer eindigt in harmonie. Het sluit af met een stukje spoken word in het Frans “je m'accroche à la vie comme à son mât” –“ ik klamp me vast aan het leven zoals aan een mast”. Op het met drone-effecten en harmonium beladen ‘Lockdown’, kijkt zij terug op de tijd dat zij samen met haar dochters tijdens de pandemie optrad in de tuinen van bejaardencentra.
De overige nummers zijn minder persoonlijk en hebben misschien daardoor minder impact. Het biedt Graindorge wel de kans om eindelijk samen te werken met haar producer John Parish (PJ Harvey). Hij weet op ‘Ghost Train’, ‘Butterfly In A Frame’ en de hommage ‘Eno’ met respectievelijk drums, vibrafoon en gitaar het album een iets andere klank te geven. Het effect dat de eerste drie nummers had wordt echter niet meer geëvenaard.
Twee prachtige dia’s die haar oma achterliet vormen de buitenkant en binnenkant van het album. Zij dienen als tijdloze sporen die samen met de muziek troost bieden voor wie daar voor openstaat. Het album verdient het om in alle rust van te genieten.
Monsieur Doumani - PissourinDe heren van Monsieur Doumani wonen in Cyprus, maar hun mix van muziek...
Eliot Kennedy - A Yacht Named Sue Je kunt geen hekel hebben aan de Britse liedjesschrijver Eliot Kennedy . De...