2021-11-24
Hoe volg je een alom bejubeld debuut op dat in 2019 zowel de Mercury Prize als de Brit Award won? Nou… door een nog betere opvolger te maken. Dat is wat Dave Orobosa Omoregie, een Brits-Nigeriaanse rapper, ook heeft gedaan. We’re All Alone In This Together is een ambitieus, intens en briljant album dat zijn huidige status als de belangrijkste hiphopartiest in het Verenigd Koninkrijk bevestigt. Wat maakt hem zo bijzonder? Het zijn vier elementen die hiertoe bijdragen. Ten eerste zijn het de intelligente woordspelingen (niet onbelangrijk voor een rapper). Bijvoorbeeld op ‘Both Sides Of A Smile’, waar hij met “You can ask James Blake, I ain’t seen the colour in anything,” een eerdere samenwerking uit 2016 letterlijk aanhaalt. In datzelfde nummer komt hij met het prachtig gevonden “We’re lovers with a broken past, grew apart/Most things that last have the slowest start.” In een duet met zangeres ShaSimone weet hij heel doeltreffend weer te geven hoe een vrouw denkt als haar voor de zoveelste keer gevraagd wordt of ze al een relatie heeft “Ask me if I’m taken, I say, ‘Taken for granted’”.
Ten tweede gaat het erom hoe hij verhalen vertelt. Op ‘Three Rivers’ probeert hij de huidige situatie uit te leggen van immigranten en hun kinderen die naar Groot-Brittannië zijn gevlucht. Hij doet dit aan de hand van drie onafhankelijke gebeurtenissen. Het vergelijken van de vluchtelingenopvang uit het voormalig Joegoslavië in de jaren negentig met hoe het nu gaat met oorlogsslachtoffers vanuit het Midden-Oosten, is nog tot daar aan toe. Maar om dan ook nog de Windrush generatie mee te nemen is gedurfd. Hier refereert hij naar het passagiersschip Empire Windrush, dat na de Tweede Wereldoorlog mensen uit de verschillende koloniën onvrijwillig naar hun nieuwe thuisland bracht om tekorten op de arbeidsmarkt aan te vullen. “So the tide will tell me that bein' black is an obstacle/.../I had to, switch Rivers, bro”.
Dan is het zijn keuze om conceptalbums te maken. Op zijn debuut Psychodrama liet hij ons deelnemen aan een therapiesessie. Op zijn tweede album volgen wij een team die een documentaire maakt over zijn immigrantenafkomst en de impact hiervan op zijn leven. Zo begint hij met “I’m a young black belligerent. Child of an immigrant. Lifestyle frivolous,” op ‘We’re All Alone’ en eindigt hij met “I realise I'm here to live for what I stand for 'cause I wanna see it, bro, I wanna enjoy it, bro “ op ‘Survivors Guilt’ .
Als laatste is het zijn gebruik van de piano, om melodieus zijn teksten kracht bij te zetten. Je kunt niet anders dan emotioneel worden als je zijn moeder hoort huilen op ‘Heart Attack’. Dave is niet geïnteresseerd in hits, al hebben ‘Twenty To One’, ‘System’ en ‘In The Fire’ zeker deze potentie. Hij heeft een verhaal te vertellen en wat doet hij dat toch goed. Met de hulp van goed gekozen gastartiesten doet hij een gooi naar het album van het jaar.
Mac McCaughan - The Sound Of Yourself Mac McCaughan is de frontman van Superchunk en Portastatic, bands waarmee...
Jade Bird - Different Kinds Of Light Powervrouw. Dat woord komt op tijdens het afspelen van Different Kinds Of...