Fink - It Isn`t Until It Is Recensie op Podiuminfo

2021-11-05 Nadat Fink (artiestennaam van Fin Greenall) het Bloom Innocent [2019] album vorig jaar nogmaals uitbracht als Bloom Innocent – Acoustic, heeft hij de smaak te pakken. Op IIUII ( It Isnt’t Until It Is) neemt hij zijn beginjaren onder handen. Twaalf nummers uit de periode 2005-2015, die zoals hij zelf zegt “in 498 gigs in 34 countries” live zijn uitgevoerd, worden op dit album in een alternatief jasje gestoken. In een minimale bezetting, weten Fink (zang, piano, gitaar), Tim Thornton (drums, percussie, gitaar) en Guy Whittaker (basgitaar) deze sober gestalte te geven.

Zie dit niet als een verkapte “Greatest hits”; voor hun drieën zijn het “songs that moved the needle for us, for various reasons”. Het siert hen dat zij de songkeuze mede hebben laten bepalen door de fans. Het had ook een positief effect: hierdoor werden voor het drietal een aantal verrassende nummers uit de archiefkast gehaald. Het oorspronkelijke, elektronisch gedreven, ‘Maker’ wordt hier uitgevoerd als een kampvuurliedje, waarbij de blues-kant ervan belicht wordt. ‘Pills In My Pocket’ klinkt doorleefder dan het origineel. De oppoetsbeurt draagt eraan bij dat dit nummer net zo veel impact heeft als toen in 2006.

Het trio ziet de nieuwe versies niet zozeer als vervangers, maar als passend bij de opkomende tournee. Voor de fan die deze liveshows gaat bezoeken betekent dit dan ook dat zij niet hoeven te rekenen op elektronische ritmes, reggaeklanken of neerdalende elektrische gitaaraanslagen. Het is dan ook even wennen om ‘Walking In The Sun’ te horen zonder de soulvolle achtergrondzangeressen of ‘Blueberry Pancakes’ zonder de stuwende baspartijen van Whittaker. Op dit album laat hij zich nog het beste gelden op zowel ‘Warm Shadow’ en ‘This Is The Thing’, waarbij hij beide nummers naar een mooi einde dirigeert.

Fink lijkt met dit album ook een muzikaal hoofdstuk af te sluiten. Hij is de alternatieve singer-songwriter kant opgegaan, geheel naar zijn voorbeeld José González. Diens Veneer uit 2003 heeft hem in laten zien dat dit genre best ‘cool’ kan zijn. Op ‘Looking Too Closely’ komt dit nog het beste naar voren. Het rustig gezongen “You don’t wanna hurt yourself, hurt yourself, by looking too closely” gaat dwars door je heen.

Is het artistieke armoede als je een album uitbrengt met alternatieve versies van nummers die je jaren geleden op plaat hebt gezet? Eerlijk gezegd wel. Uiteraard is het voor de fan interessant om bekende nummers opnieuw te beluisteren in een andere vorm, al blijft het toch vergelijken met het origineel. Het album laat zich voor een neutrale muziekhebber beluisteren als een heerlijke akoestische plaat vol met prachtige ingetogen nummers, die een intieme sfeer oproepen zonder saai te worden. En daar is uiteraard niets mis mee.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:Fink Label:Mattan Records