2021-11-21
De Amerikaanse Torres (de artiestennaam van Mackenzie Scott) gaat al een tijdje mee, maar toch kan ze niet in de schaduw staan van tijdgenoten Taylor Swift of Miley Cyrus. Op de een of andere manier spreekt haar muziek niet tot de verbeelding van het grotere publiek. Dat komt naar alle waarschijnlijkheid doordat zij op haar albums net even buiten de kaders kleurt: haar muzikale structuren lopen net even uit de pas en haar teksten schuren. Zelfs het vooruitstrevende platenlabel 4AD had het contract opgeschort nadat haar debuut geen succes bleek. Opgeven was voor haar geen optie en nu is daar album nummer vijf. Op Thirstier laat ze voor het eerst horen dat ze wel degelijk de behoefte heeft om zich op een breder podium te laten horen.Om haar ambitie kracht bij te zetten heeft ze de raad van haar producer Rob Ellis (bekend van P J Harvey) opgevolgd en simpelere melodieën en teksten geschreven. Gezien haar afgeronde studie ‘commercial songwriting’ aan Belmont University, moest dat niet lastig zijn. Het feit dat zij supergoed in haar vel zit komt ook niet ongelegen. Het resultaat is dat het een album geworden is dat vol staat met vrolijke upbeat nummers waar plezier, liefde en lust vanaf spat.
Zij bezingt in de meeste nummers hoe blij ze wel niet is met haar liefde Jenna Gibson, die voor de albumhoes tekende. ‘Don’t Go Putting Wishes In My Head’ (“For a while, I was sinking / But from here on out / I swear I'm swimming”) is een voorbeeld; ‘Thirstier’ (”The more of you I drink, the thirstier I get”) een ander. Op ‘Hug From A Dinosaur’ komen de oude en nieuwe Torres elkaar tegen: het lukt haar ternauwernood om de veelheid aan tekst op de melodie te laten passen. Desalniettemin is het een heerlijk nummer, waarin vertelt hoe ze met plezier haar verloofde lunch bezorgt, zodat die door kan werken (“She is hungry, she is thirsty/But she don't wanna stop for lunch/No time to spare so I'm gonna bring her some”).
Muzikaal gezien is het recht-toe-recht-aan jaren negentig indierock. Op ‘Drive Me’ en ‘Constant Tomorrowland’ komen de synthesizers iets naar voren, maar het is vooral op ‘Kiss The Corners’ dat zij laat horen haar experimentele drijfveer niet vergeten te zijn. De elektronica overheerst hier op een plezierige manier, mede dankzij mede-producer Adrian Utley (Portishead). Hopelijk gaat ze deze richting wat meer verkennen op haar volgende album. Als de afsluiter ‘Keep The Devil Out’ een indicatie is van wat er komen gaat, dan zit dat wel goed. Niet alleen de tekst is sterk (“Everybody wants to go to heaven / But nobody wants to die to get there”), ook de stevige industriële klanken smaken naar meer.
Op Thirstier is Torres op haar best. Waar zij op eerdere albums wel eens uit kon waaieren, weet zij hier nummers korter te houden zonder aan muzikaliteit in te boeten. Haar mix van rock, country en enige elektronica klonk niet eerder zo goed. Werd vrouwenliefde eerder ooit met zoveel hartstocht bezongen?
Chorusing - Half MirrorHoe houd je jezelf staande als bescheiden muzikant tussen al dat...
Tropical Fuck Storm - Deep States Na praktisch twintig jaar The Drones te hebben geleidt, werd het in 2016 tijd...