2007-08-20
In eigen land behoren ze al tot de populairste bands en vertoeven The Black Seeds bovenaan in de hitlijsten. Het land is Nieuw-Zeeland en de muziek waarmee ze nu ook de rest van de wereld willen veroveren is een combinatie van reggae, ska, dub en funk. Into the Dojo is al lang geen nieuw album meer en in het thuisland is inmiddels alweer een nieuw album uitgebracht. De faam snelde alvast vooruit en zorgde ervoor dat de heren op de afgelopen Lowlands editie een plaats in de programmering kregen. Het zal ongetwijfeld broeierig zijn geweest in de Limatent afgelopen weekend. The Black Seeds maakt het soort muziek die perfect past op een lome en warme zomeravond. Opener ‘Sometimes Enough’ maakt meteen de bedoelingen duidelijk. Alles wordt gespeeld in het typische reggaeritme, waardoor je je als luisteraar zelfs begint af te vragen of het hier inderdaad om een achttal blanke mannen uit Nieuw-Zeeland gaat. Reggae is de basis, maar The Black Seeds vermengen dat met een aantal andere genres. Het klinkt allemaal puntgaaf en er is geen valse noot te horen en dat is meteen het belangrijkste bezwaar. Het klinkt soms te perfect. Door de aalgladde productie zijn alle scherpe kantjes er zorgvuldig afgevijld, waardoor sommige nummers simpelweg zeggingskracht missen. En dat is eigenlijk heel jammer, want The Black Seeds bewijzen dat ze wel degelijk goede songs kunnen schrijven en dat ze ook prima muzikanten zijn, zo zouden ‘One By One’ en ‘Give And Take’ met een meer onderscheidende en minder eentonige muzikale invulling gewoon prima nummers geweest zijn.
Het album kabbelt ondertussen voort op een zelfde tempo en er zijn nauwelijks uitschieters te noteren, als luisteraar wacht je op een climax die maar niet komt. Hoe meer luisterbeurten je er aan waagt, hoe meer de nummers eigenlijk op elkaar gaan lijken en weinig onderscheidend de muziek van The Black Seeds eigenlijk is. Af en toe in een instrumentaal stuk, zoals op ‘Heavy Mono E’, waar een lekker vervormde gitaar zich onderscheidt, veer je even op uit je luie stoel, maar dat is maar van korte duur.
Ieder nummer wordt gebouwd rond een loom ritme op bas en drums, waarbij de gitaar meestal wat simpele akkoorden speelt en er een paar blazers langskomen om het nummer nog enig leven in te blazen. Originaliteit zal niet het handelsmerk zijn, maar voor diegene die wel pap lusten van kant en klare reggae maaltijden die alleen in de magnetron opgewarmd hoeven te worden en waar vooral niet teveel vreemde smaken aan zijn toegevoegd, zijn The Black Seeds de ideale band. Uw recensent houdt echter niet zo van magnetronmaaltijden en was na tig luisterbeurten murw geworden van een album lang dezelfde ritmes en dezelfde songs.
Euros Childs - The Miracle Inn Euros Child – nee het is niet de bandnaam, maar de voor- en achternaam van...
Shannon Wright - Let in the Light Let in the light is alweer het zevende album van Shannon Wright , een...