2021-09-27
Drie jaar geleden bracht Low Double Negative uit. Op dit album was de gewoonlijk zo lieflijke sound van de band flink door de mangel gehaald en volledig overstuurd met als resultaat een flinke bak stekelige noise. Dit sonische experiment onder leiding van producer BJ Burton (Bon Iver, Taylor Swift, Charlie XCX) begon al heel voorzichtig op Ones And Sixes uit 2015, maar werd op Double Negative tot in het extreme doorgevoerd. Deze gewaagde stap leverde een sterke plaat op die zeer goed werd ontvangen en hoog eindigde in menig jaarlijstje. De eerlijkheid gebied echter ook te zeggen dat Double Negative zo’n heftige luisterervaring is, dat ondergetekende het album uiteindelijk toch niet zo vaak op zet. Op Hey What trekt de band rond het Mormoonse-echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker de lijn van Double Negative door, maar wel nét wat subtieler. Er zit wat meer lucht in de songs, waardoor je als luisteraar af en toe even op adem kan komen. En daarnaast zijn ook de liedjes net wat beter dan op Double Negative .
In plaats van alles te verzuipen in overstuurde noise, wordt de sonische trukendoos nu vaak toegepast om de songs een extra dimensie te geven. Het beste voorbeeld hiervan is ‘Days Like These’. Na een relatief rustig begin, komt bij het tweede couplet de noise erin, waardoor de song ontploft en het voelt alsof je een klap voor je kop krijgt. Dit geeft bovendien extra kracht aan de actuele tekst : ”When you think you’ve seen everything, you find we’re living in days like these”. Tegelijkertijd is ‘Days Like These’ ook een typische Low-song, die met een andere productie ook op bijvoorbeeld Secret Name of Trust had kunnen staan.
Ook opvallend is dat de zang vaak vrij clean is, terwijl de muziek eronder wel lekker noisy is. Hierdoor blijft het geheel net wat toegankelijker. Een mooi voorbeeld hiervan is de sterke opener ‘ White Horses’. Over een elektronisch aandoend, pulserend ritme, dat gewoon door Sparhawks vervormde gitaar wordt voortgebracht, horen we de welbekende samenzang van het echtpaar.
Een ander hoogtepunt op Hey What is ‘Hey’. Hierin horen we Mimi’s licht vervormde stem over een heerlijk bedje van ambient noise, terwijl het tweede deel van het nummer iets soundscape-achtigs heeft. Ook het juist vrij stevige ‘More’ is erg mooi. Hierin horen we de gitaarvariant van Low, die we nog kennen van The Great Destroyer. Maar dan lekker overstuurd.
Afsluiter ‘The Price You Pay (It Must Be Wearing Off)’ begint heel kalm en clean, maar wordt verderop ook lekker noisy, met een eenvoudige, maar zeer doeltreffende drumpartij, zoals we die kennen van Parker.
Low weet de spanning ze die op Double Negative in hun muziek brachten op Hey What goed vast te houden en te kanaliseren om tot een nog doeltreffender resultaat te komen. Het resultaat is één van de beste platen uit het oeuvre van de band en opnieuw een kandidaat om hoog te eindigen in de jaarlijstjes.
Spencer Cullum`s Coin Collection - Spencer Cullum`s Coin CollectionDe van oorsprong uit Londen afkomstige Spencer Cullum is een pedalsteel...
Colleen Green - Cool Colleen Green is een zangeres uit Los Angeles die in 2011 debuteerde met...