2021-10-11
Pom Pom Squad is de band rondom de 23-jarige Amerikaanse singer-songwriter Mia Berrin. Het mag wel duidelijk zijn dat ze een zekere fascinatie heeft voor de iconografie van de cheerleader en de stereotypering die daarmee gepaard gaan. Op een heldere dag kreeg ze het besef dat het leven dat daar mee gepaard gaat erop gemaakt was om aandacht en bevestiging van mannen te krijgen. Iets waar ze zelf niet achter staat. Ze draaide dit beeld om. Een cheerleader is geen domme bimbo, maar kan juist een gecompliceerd en atletisch figuur zijn dat staat voor veel meer dan dat. En zo werd Death Of A Cheerleader de naam van het debuut album. The cheerleader is dead, long live the cheerleader!Hiervoor heeft Mia dus een band om zich heen verzameld die haar daarin goed weten te ondersteunen. Kenmerkend is de sound waarbij de instrumenten wat mat en dof klinken, wat als risico heeft dat een album al snel eentonig kan klinken. Dit lost ze dus heel mooi door de diversiteit aan tracks. Zo opent het album met een dromerige vibe die ons terug in de tijd lijkt te zetten naar de hoogtijdagen van cheerleader-films. ‘Head Cheerleader’ als leadsingle ramt er goed in.
De oplettende luisteraar zal in deze track een bijdrage horen van Tegan Quin, bekend van Tegan and Sara. Het album is geproduceerd door Sarah Tudzin van Illuminati Hotties. Een divers album dat de ene keer wat meer naar punk (‘Lux’, ‘Cake’, ‘Red With Love’, ‘Shame Reactions’) leunt, de andere keer meer grunge (‘Drunk Voicemail’) is of soms juist wat meer poppy (‘Second That’, ‘Crimson + Clover’) of zelfs dromerig (‘Forever’, ‘This Couldn’t Happen’, ‘Be Good’) is. ‘Crying’ grijpt weer terug naar de dramatiek en sound van die oude cheerleader-films.
‘Second That’ is een mooi en emotioneel akoestisch nummer, dat fungeert als stilte voor de storm. Met ‘Cake’ en ‘Lux’ komt het album goed los. Tussentijds is er ruimte voor een cover van Tommy Jones and the Shondells’ ‘Crimson + Clover’ uit 1968, maar er gebeurd weinig om het echt nieuw leven in te blazen. En mocht het allemaal toch niet zo helemaal je ding zijn, dan duren de songs ook niet al te lang. Gemiddelde duur van een liedje is twee minuten, waardoor het album in totaal uitkomt op dertig minuten speeltijd.
En dat is waar het begint te knagen Ondanks de speeltijd, staan er wel veertien nummers op dit album. Hoewel het stuk voor stuk pakkende liedjes zijn, zijn het niet echt liedjes die blijven plakken. Het zijn liedjes met potentie waar meer in had gezeten als ze wat meer tijd hadden gekregen. Iets wat ook blijkt met ‘langere’ nummers als ‘Forever’, wat de drie minuut dertig aan tikt. Death Of A Cheerleader is weliswaar een dapper statement, wat nog sterker had kunnen zijn met net wat meer focus.
Durand Jones & the Indications - Private SpaceNa de flow van Heatwave ‘s ‘Groove Line’ is het tijd om te luisteren naar de...
Shannon Lay - Geist Shannon Lay is een Amerikaans muzikante die naast haar solocarrière enige...