2021-12-14
Hoeveel signalen heb je nodig om in te zien dat je er wat mee moet doen? Demian Dorelli is geboren in 1972, niet alleen een maand voordat het derde en laatste album van Nick Drake werd uitgebracht, maar ook nog eens in dezelfde buurt waar het werd opgenomen. Dat zijn dochter geboren werd in de nacht van de eerste volle maan in april (oftewel een “Pink Moon”), moet dan ook gegolden hebben als een gunstig omen voor zijn debuutalbum.Het is voor het eerst dat het iconische album integraal door één artiest wordt aangepakt. Dit vereist nogal wat lef, aangezien deze plaat door velen als onaantastbaar wordt aangemerkt. Nick Drake’s Pink Moon, A Journey On Piano is dan ook niet zomaar een cover-album. Drake greep toentertijd terug naar de minimale essentie van zijn muziek: zang begeleidt door virtuoos akoestisch gitaarspel. Hoe brengt Dorelli, enkel met piano, de nummers over spijt, verlies en ontgoocheling over?
Het simpele antwoord is dat hij dat niet doet. In plaats daarvan verkent hij uitvoerig de muziek. Zo brengt hij een eigen ode aan de unieke manier van gitaarspelen, inclusief het experimentele stemmen daarvan. De nadruk ligt daardoor niet op de teksten, maar op de melodieën. Dat zijn albumversie maar liefst tien minuten langer is dan het origineel, maakt duidelijk dat Dorelli zijn zelfopgelegde taak serieus neemt. Met zijn interpretaties op piano bouwt hij een brug tussen het verleden en heden in plaats van de nummers simpelweg na te spelen.
Hierbij wekt Dorelli de indruk dat hij het album in een keer heeft opgenomen. Je hoort hem aan komen lopen, plaats nemen en de nummers in de juiste volgorde spelen voordat hij opstaat en wegloopt. Dat is net zo goed gevonden als de albumhoes, waar vele herkenbare voorwerpen refereren aan het origineel. De muzikale verwijzingen naar de oorspronkelijke versies zijn plezierig herkenbaar. Uiteraard is het lastig om sommige nummers in kwaliteit te evenaren. Zo is ‘Things Behind the Sun’ minder upbeat; klinkt ‘Parasite’ niet meer zo experimenteel en is het intieme van ‘Harvest Breed’ verdwenen. Daar tegenover staat een vrolijke ’Which Will’; ‘Pink Moon’ een prachtige nocturne en is ‘Plaisir D’Armour’ getransformeerd van een simpele folkmelodie tot een uitgesponnen ballade.
Volgend jaar is het vijftig jaar geleden dat Pink Moon werd uitgebracht, verwacht dan ook menige heruitgaven en coverversies. Enkel bijgestaan door zijn mentor, vriend en producer Alberto Fabris, weet Dorelli hier een prachtig eerbetoon neer te zetten. Met een citaat van Trevor Dann, die met Darker Than the Deepest Sea [2006] een veelgeprezen biografie van Nick Drake heeft neergezet, wordt dit in de binnenhoes onderschreven. Het zal hardcore fans van het origineel verdelen, maar feit blijft dat dit album een waardig bijdrage is aan de nalatenschap van de sombere Engelse bard.
Marlies du Mosch - Tale Of A CityHet is een sombere middag, de regen valt met bakken uit de lucht, er staat...
Orchestre International du Vetex - Plaza Mayor Eens toerde de Belg Pieter Nys en ondergetekende als theatertechnici rond met...