2007-07-25
Prince heeft het weer geflikt om een heisa te creëren rond de release van zijn nieuwste album. Zo stond de internationale release gepland op 23 juli. En wat doet de beste man: Hij liet in Groot-Brittannië het album alvast op 15 juli bijsluiten bij de Mail On Sunday. Ruim een week eerder dan de releasedatum dus. Logisch gevolg: Een ware run op de 15 juli editie van die krant. Het is weer eens een typisch voorbeeld van de eigengereidheid van de zanger die lak heeft aan alle ongeschreven regels.Zijn nieuwste album opent met de titelsong. Deze begint ingetogen, om vervolgens toe te werken naar een grootse finale waarin Prince zijn gitaar prachtig laat janken. Heerlijk om te horen dat hij zijn gitaar herontdekt heeft! Maar dat wisten we natuurlijk eigenlijk al naar aanleiding van de vooruitgesnelde single ‘Guitar’. Wat mij betreft is dit Prince’s beste single sinds de machtige funkode ‘Musicology’ van het gelijknamige album uit 2004.
Hierna neemt het album even gas terug met het jazzy ‘Somewhere here on earth’. Vol met prachtige trompet- en pianopartijen weet Prince hier de sfeer van een donkere, spaarzaam verlichte jazzclub feilloos op te roepen. ‘The one u wanna C’ is een feestje op zich. Het roept zelfs herinneringen op aan ‘I could never take the place of your man’. En dat was niet voor niets een van de hoogtepunten op misschien wel zijn beste album Sign of the times. Stuwende drums, handclaps, een heerlijk achtergrondkoortje, mooi gitaarwerk, een funky bassloopje; als dit geen hoogtepuntje wordt tijdens de komende tour weet ik het niet meer.
Na dit feestje is het tijd voor ‘Future baby mama’, waarin Prince zijn rol als botergeile verleider meer dan waarmaakt. Tuurlijk, we hebben Prince wel vaker in deze rol gehoord, maar hij blijft op dit gebied ongeëvenaard. Hierna zakt het album eventjes iets in. Zo is ‘Mr. Goodnight’ een gelikt R&B niemendalletje, waarin we Prince horen rappen. Leuk liedje, maar duidelijk de minste op het album tot nu toe. En ook ‘All the midnights in the world’ is leuk en aardig, maar kan zich niet meten met de kwaliteit van de eerste vijf songs.
Nee, dan ‘Chelsea Rodgers’, een ongemeend funky discobeest dat iedereen een grijns van oor tot oor zal bezorgen. Dit is ab-so-luut Prince in zijn allerbeste doen. Al moet ik eerlijk zeggen dat het vooral de ritmesectie, trompettist Maceo Parker en zangeres Shelby zijn die deze track naar grote hoogten spelen. En laten we ook vooral de funky gitaar van Wendy Melvoin niet uitvlakken. Waarom heeft het in godsnaam zo lang geduurd voordat Prince Wendy & Lisa weer toeliet tot zijn stal?
Het duo drukt hun stempel namelijk ook op ‘Lion of Judah’, waarin zij een prachtig koortje vormen. Direct komen herinneringen boven aan de songs van Prince uit de periode 1983-1986, met The Revolution. De song zelf is misschien niet zo heel bijzonder, maar wel is het goed om te horen dat de dames terug zijn waar ze horen.
Het album sluit af met het opgewekte ‘Resolution’, waarin Prince de luisteraar op een haast EO-achtige wijze wijst op zijn/haar verantwoordelijkheden.
Als geheel klinkt Planet Earth nog iets te onsamenhangend. Maar daar staat tegenover dat het album momenten kent waarop Prince zeldzaam geïnspireerd klinkt. Op die momenten komt Planet Earth akelig dicht in de buurt van zijn beste werk. Het album wekt dan ook torenhoge verwachtingen voor de komende tour.
Reel Big Fish - Monkeys For Nothin' and the Chimps for FreeHet meegeleverde persbericht leert ons dat de heren van skapunk-gezelschap...
Euros Childs - The Miracle Inn Euros Child – nee het is niet de bandnaam, maar de voor- en achternaam van...