2022-01-13
Bijzonder dat je mind bij het horen van een voor jou onbekende artiest en bijbehorend genre bedenkt hoe het ongeveer klinkt. Dit geldt ook voor Robert Jon & The Wreck. De definitie: Southern rockband met bluesinvloeden uit Zuid-Californië. De heren zelf typeren hun muziek (en lifestyle) als: Music, Miles & Whiskey. Na het horen van hun nieuwe (zesde) album Shine a Light on Me Brother is het wellicht beter om het wat breder te trekken naar rock, soul, vleugjes gospel en mooie samenzang. Mooi dat ieder zijn eigen ‘muzikale waarheid’ heeft. De gospel-invloeden zijn trouwens te verklaren doordat Robert Jon’s vader vroeger vaak naar gospel LP’s luisterde. The Wreck is opgericht in 2011 en een echte liveband. Door Corona hebben ze logischerwijs weinig optredens kunnen doen en zodoende was er tijd voor nieuw werk. De vorige plaat Last Light On The Highway stamt uit 2020. Voor degenen die dit album kennen, de progrock titeltrack van dit vorige album lijkt totaal niet op het nieuwe werk, U bent gewaarschuwd! De band bestaat op dit moment uit: Robert Jon Burrison (lead vocals, guitar); Andrew Espantman (drums, vocals); Steve Maggiora (toetsen, vocals); Henry James (lead guitar, vocals); Warren Murrel (bass guitar, vocals).
De opener ‘Shine a Light on Me Brother’ knalt, swingt en is uiterst muzikaal. Het nummer bevat mooie tempowisselingen en een aanstekelijk refrein – wat het live ongetwijfeld erg goed zal doen. ‘Everyday’ is gebouwd op een heerlijke groove en de achtergrond zangeressen stelen de show. Henry James is een dijk van een gitarist en wat opvalt is het mooie pianospel van Maggiora. The Wreck is een kwintet, echter voor dit album is een heel dozijn aan additionele muzikanten opgetrommeld en dit voegt echt iets toe. ‘Ain’t No Young Love Song’ is een heuse power-ballad. Redelijk zoetsappig qua tekst (“this is the real thing baby; my heart’s racing like a ’67 Chevrolet”) echter muzikaal dik in orde. Sterker nog; na drie luisterbeurten zing je uit volle borst mee: mission accomplished.
‘Chicago’ is samen met de titeltrack de grootste verrassing van dit nieuwe album. Een relaxte sound en prachtig aangevuld met heren blazers Jason Parfait en Ian Smith; plus sax-solo. Alle muzikanten vullen elkaar aan, zitten elkaar niet in de weg en het geheel klinkt heerlijk. Robert’s stem is erg prettig om naar te luisteren: zuiver, een goede sound en hij kan aardig de hoogte in. ‘Hurricane’ is het rustpunt van de nieuwe plaat; het gaat over strijd in een relatie en de wens om de storm tot bedaren te brengen. Met ‘Desert Sun’ wordt het tweede deel ingezet en dat tweede deel blijkt een stuk minder geslaagd dan het eerste deel. De zang is OK; de pianopartijen blijven de moeite waard; echter de sprankeling van het eerste deel is er niet meer. ‘Movin’ begint lekker catchy met akoestisch en elektrisch gitaarwerk. “Gotta keep movin’ in the right direction, yes we do” zingt Robert Jon - alleen gaat het muzikaal niet in the right direction. De vrolijke afsluiter ‘Radio’ is een echte live-track maar blijft niet hangen.
Wellicht had een jaartje uitstel Shine a Light on Me Brother goed gedaan. Het is jammer dat het niveau van de eerste vijf tracks niet wordt vastgehouden; een EP met deze vijf tracks had de score aanzienlijk verhoogd. Laat daar uw lichtje maar eens op schijnen Brother!
Susanna & David Wallumrod - LiveWanneer twee gevierde artiesten gaan samenwerken is het veelal de bedoeling...
Sonic Whip - Triskelion Sonic Whip , niet te verwarren met het gelijknamige psychedelische...