2022-05-25
Voor wie onderwerpen als paranoia, klimaatveranderingen, religie, vuurwapengeweld en zelfverrijking door overheden teveel kopzorgen doen opleveren en daarom dus maar liever onbesproken blijven, is het beter om het laatste album van Mild High Club links te laten liggen. Op ‘Me Myself And Dollar Hell’, de eerste single van het album Going Going Gone komen deze thema’s in enkele minuten namelijk allemaal voorbij. Dat de mensheid hard op weg is om de aarde in rap tempo af te breken is natuurlijk niets nieuws en dat de toekomst er eveneens maar weinig rooskleurig uitziet, weten we inmiddels ook wel. Desondanks verdient het veelzijdige indiegezelschap met dit gevarieerde album wel degelijk enige aandacht van de luisteraar. Sinds ‘Timeline’, het debuut in 2015, heeft de band rondom Alex Brettin, degene die voornamelijk de muzikale lijnen uitzet en verantwoordelijk is voor vrijwel alle teksten, steeds weer muzikale grenzen verlegd maar op een verantwoorde wijze te werken aan naamsbekendheid en de fans aan zich weten te binden. Opmerkelijk was dan ook de verrassende samenwerking met King Gizzard & The Lizard Wizard op het album ‘Sketches Of Brunswick East’, een verwijzing naar de wijk in Melbourne en het legendarische Miles Davis album Sketches Of Spain. Beide bands ontmoetten elkaar toevallig onderweg tijdens een wereldtournee en besloten direct om gezamenlijk te werken aan nieuw materiaal door het uitwisselen van eigen samples en deze samen te smelten op een manier die nog het meeste doet denken aan ouderwetse jamsessies.Voor Going Going Gone heeft Brettin gekozen om het allemaal in eigen beheer te houden. De composities, productie en zelfs de muzikale omlijsting zijn allemaal door de alleskunner zelf geregeld. Bij een eerste beluistering ontstaat al snel het vermoeden dat dit niet helemaal op toeval berust, want er lijkt maar nauwelijks sprake te zijn van een vooraf bepaalde muzikale koers. Een eventuele aanwezigheid van andere muzikanten in de studio zou hem toch maar belemmeren. Zo komen er alleen al In de eerste twintig minuten een hoeveelheid stijlen voorbij die variëren van jaren zeventig pop, tegenwoordig ook wel yacht rock genoemd, invloeden die uit de hoek van de vroegere bossanova en de folk afkomstig zijn, en horen we een manier van sampling zoals die in de jaren negentig regelmatig gebruikelijk was. Zo is daar het relaxte maar tegelijkertijd complexe ‘Dionysian State’ waarin zowel The Doobie Brothers als Steely Dan voor de nodige inspiratie hebben gezorgd, waarna vervolgens met het jazzy ‘Taste Tomorrow’ op een psychedelisch tapijt wordt uitgewaaierd naar Latijns Amerika voor ‘A New High’ en ‘Trash Heap’. Moeiteloos wordt overgeschakeld naar een sensuele bossanova, met passende damesvocalen, of een swingende samba met gevarieerde percussie. Discobeats uit de late jaren zeventig en sensuele R&B-klanken uit de nineties zijn er in ‘It’s Over Again’, maar steeds weer slaagt Brettin er in om het eigentijds te laten klinken. Als een vernieuwde uitvoering van een weliswaar iets minder stijlvaste Donald Fagen laat Brettin zijn enorme creativiteit de vrije loop. Het levert dus een rijk geluid op waarin steeds weer andere invalshoeken voorbij komen en waarin iedere keer weer iets nieuws te ontdekken valt.
Fischer-Z - Til The Oceans OverflowHet einde van de koude oorlog ligt al weer ruim dertig jaar achter ons. Het...
SandStone - Epsilon Sky Sandstone uit Ierland heeft er maar liefst acht jaar over gedaan om met een...