2022-02-03
De Belg Peter Corijn heeft kunnen ruiken aan faam toen hij met zijn band Angry Voices in het begin van de jaren tachtig het voorprogramma mocht verzorgen voor Echo & the Bunnyman, U2 en TC Matic. In 1983 stapte hij uit de band en reisde hij zakelijk de wereld rond. Hij nam zijn gitaar mee om af en toe in kleine zaaltjes te spelen. Een enkele keer bracht hij in eigen beheer een album uit onder de artiestennaam Paul Numi, zoals Something Sacred [2013]. In 2020 hakte hij de knoop door om de muziek weer een voorname rol in zijn leven te laten spelen. Hij bracht Chimera uit, een album waaruit bleek dat hij zijn geliefde en vertrouwde geluid van jaren tachtig new wave niet los kon laten. Nu is daar al vrij snel een opvolger. Met Parallel Lives zet hij de ingeslagen muzikale richting voort. Geen wonder: hij weet zich wederom te verenigen met gitarist Eric Melaerts, bassist Vincent Pierens en drummer Herre Crambré die ook op Chimera meespeelden. Er is nu wel een grotere rol weggelegd voor producer Ronald Vanhuffel, die met zijn synthesizer het album een voller geluid meegeeft. Dat neemt niet weg dat de tijd voor Numi stil lijkt te hebben gestaan. De invloeden van zijn muzikale helden zijn overduidelijk en soms ook te opzichtig aanwezig. ‘I’ve Got It Made’ heeft wel erg veel geleend van ‘No More Heroes’ (The Stranglers). De invloed van The Cure is ook iets te nadrukkelijk op het nummer ‘Multitudes’, met de herkenbare combinatie van bas en synthesizer. Gezien de sympathieke uitstraling van de artiest ben je geneigd hem dit te vergeven, maar toch…
Het album heeft een centraal thema: het verwijst naar keuzes die je maakt op sleutelmomenten in het leven, met name de kansen die je niet pakte. Zo hoor je op de title track ‘Parallel Lives’, hem al direct overpeinzen “We are the sum of the choices we make/And all the roads we didn’t take”. De spijt komt naar voren op ‘Something To Hold On’ met “Of all the sad words, the saddest are: ‘It could have been’”. Gelukkig weet hij ook het één en ander te relativeren op ‘Wake Up’ met “Seize the gift of today/…/ And to hell with yesterday”, al geeft hij niet de indruk dit echt te menen. De reflectie komt pas op de afsluiter ‘Not Yet’ wanneer hij iemands hand vasthoudt op diens sterfbed met de boodschap “Let’s dance, laugh and sing, until the Reaper clips our wing”.
Numi heeft duidelijk spijt van zijn besluit om al vrij vroeg afscheid te nemen van de muziekwereld. Hij lijkt zich te realiseren dat hij de gelegenheid niet benutte toen die zich voordeed. Op basis van dit album laat hij niet horen dat hem een glanzende muziekcarrière was voorbestemd. De muziek blijft iets te keurig en voorspelbaar en heeft daarmee iets oubolligs. De vormgeving van het album is net als op de voorganger wederom prachtig, maar daar win je geen muziekfans mee.
Victory Hall - The Someday HeraldDe Franse muzikant Julien Pras doet er alles aan om Bordeaux op de muzikale...
Fischer-Z - Til The Oceans Overflow Het einde van de koude oorlog ligt al weer ruim dertig jaar achter ons. Het...