2022-02-26
De Argentijn Astor Piazolla kennen we, bewust of onbewust, allemaal. Hij is de componist van ‘Adiós Nonino’, het muziekstuk dat op het huwelijk van ons huidige koningspaar door bandoneonist Carel Kraayenhof werd uitgevoerd. Piazzolla is dus in zekere zin verantwoordelijk voor ‘de traan’ op die dag in de Nieuwe Kerk aan de Dam in Amsterdam. De niet-koningshuisgezinden zouden hem kunnen kennen van ‘Libertango’. Toen Grace Jones dat in 1981 verwerkte in ‘I've Seen That Face Before’ werd dit een wereldhit. De Vader van de Nieuwe Tango, zoals hij inmiddels wordt genoemd, leefde van 1921 tot 1992. Om te vieren dat hij honderd jaar geleden werd geboren, brachten Claudio Farinone (gitaar) en Barbara Tartari (fluit), oftewel Tanguediaduo, vorig jaar Soledad uit. Dat mag nog best een klus genoemd worden: Piazzolla schreef namelijk composities met de bandoneon in zijn achterhoofd. De enige suite voor fluit en gitaar die hij componeerde is de ‘Histoire Du Tango’, dat ook de inspiratie werd voor deze verzameling. Urenlang hebben Farinone en Tartari het werk van de Tango-meester beluisterd, net zo lang totdat zij composities vonden die bij hun instrumenten pasten. Hierbij moest het muziekstuk gerespecteerd worden, terwijl de karakteristieke toonkleuren van fluit en gitaar goed zouden uitkomen. In 2000 kregen zij de mogelijkheid om een aantal nummers op te nemen in het Civico museum aan de oevers van het Lago Maggiore in Italië. Na vijf jaar van herarrangeren waren zij er klaar voor om hun interpretaties in deze unieke akoestische setting te laten horen.
Het album bevat twaalf transcripties, waarbij ‘Soledad’ een prominente rol opeist. Niet alleen is dit ruim het langste nummer met zeven-en-een-halve minuut, het wordt op het einde van het album nog eens kort her-uitgevoerd. De prachtige intonaties van Farinone vormen een goede basis voor Tartari om de gevoelens van eenzaamheid uit te beelden. Dat is dan ook de kracht van het duo: zij nemen beiden rustig de tijd om de emoties te doen landen bij de luisteraar. Luister eens naar de vrolijkheid op ‘Primavera Porteña’ en ‘Revirado’ of de melancholie op het filmische ‘Milonga En Ay Menor’, een van de mooiste en gevoeligste composities van deze plaat. Het samenspel op ‘Lunfardo’ laat horen hoe goed zij elkaar aanvoelen op dit complexe muziekstuk. De tempowisselingen en de zichzelf opgelegde rustmomenten gaan moeiteloos in elkaar over.
Niet voor niets verleende Laura Escalada Piazzolla toestemming aan Tanguedioduo voor het herschrijven van de muziek van haar man. De uitvoeringen van Farinone en Tartari in deze aparte omgeving getuigen van liefde en respect voor zijn werk. Het zal liefhebbers van klassieke tangomuziek af en toe op het verkeerde been zetten, al zullen zij deze invalshoek zeker kunnen waarderen.
Alan Clark - BackstoryBij de naam Alan Clark gaan niet direct lampjes branden. Als ik er aan...
Roos Meijer - Why Don`t We Give It A Try Roos Meijer is nog relatief onbekend en heeft pas een EP Maktub uit 2018...