De verwijzingen naar jaren zeventig progrock van bands als Yes, King Crimson, Camel, en Styx zijn niet van de lucht en natuurlijk zijn ook The Flower Kings nooit ver weg. Zo geeft het negen minuten klokkende ‘The Constant Search For Bravery’ je telkens het gevoel of je naar een mash-up van Styx, Yes en Arena zit te luisteren en wordt The Dark Side Of The Moontekstueel aangehaald in het bijna dertien minuten klokkende ‘Other Eyes’. Het zijn zomaar twee tracks die exemplarisch zijn voor de muziek van HFMC; warmbloedige progrock die bij elkaar gehouden wordt door de warme stem van Fröberg en het sublieme gitaarspel van Fröberg en Anton Lindsjö, zonder daarbij de andere muzikanten te kort te willen doen. Tekstueel is HFMC geïnspireerd door de ups en downs van het hedendaagse leven in de breedste zin van het woord. Daar kun je dus letterlijk alle kanten mee op, maar een titel als ‘To Those Who Rule The World’ zegt genoeg. Fröberg wil dat we met zijn allen voor een betere, empathische wereld zorgen. Het is ongeveer, in vrije bewoordingen, de boodschap van het album.
Gelukkig vervallen Fröberg en zijn kompanen nooit in veelvuldig instrumentaal gefreak en zijn de veranderingen in tempo en stemming in vooral de langere songs soms al lastig genoeg. In een korte track als ‘Rise Up’ klinkt HFMC to the point en zet de band in een de AOR hoek en in ‘Yoko’ laat HFMC haar stevige kant horen, terwijl het titelnummer in het eerste deel een soort slepende powerballad is die direct prettig in het gehoor ligt. Halverwege en tegen het einde schakelt deze track over in een tegendraads stukje jazzy progrock met fabuleus gitaarwerk. Herkenbaar is het begin van ‘Shaken And Stirred’ dat associaties oproept met ‘In My Time Of Dying’ van Led Zeppelin. Het nummer is wel wat ruiger dan wat we kennen van HFMC, maar tegelijkertijd toegankelijk. Een gedurfde zet, zeker ook als je het afzet tegen de ballad ‘Every Second Counts’, die er achter aan komt. Een mooi contrast. De plaat sluit af met het door drummer Ola Strandberg geschreven lange ‘A Spiritual Change’ dat weer allerlei sfeer- en tempowisselingen kent.
Progrock haters zullen We Are The Truth wegzetten als een hopeloos ouderwetse plaat, maar die gaan dan gemakshalve voorbij aan de muzikale finesse van Fröberg en zijn vrienden, die binnen de kaders een hele goede plaat hebben geschreven en die onder de fijnproevers zijn weg zal vinden. De sleutelwoorden zijn, zoals de band het zelf omschrijft: ”avontuurlijk, positief, warm, organisch en doordacht”. Daar sluiten we ons graag bij aan.
Soup - VisionsLaten we afspreken dat we niet allerlei flauwe grappen en spitsvondigheden...
Frank Carter & The Rattlesnakes - Sticky Wie Frank Carter & The Rattlesnakes ooit wel eens op een festival aan...