2022-03-12
Het nieuwe album van Wildhoney laat op zich wachten. Zo lang zelfs, dat de gitaristen Joe Trainor en Nathan O’Dell met de net aangetrokken drummer Alex Ewell besloten om een nieuwe band op te richten. Toen zij in hun woonplaats Baltimore de bassiste en keyboardspeelster Emma Maatman ontmoetten, bleek zij de missende schakel waar zij naar op zoek waren. Haar inbreng, gestoeld op haar rol in punkbands Catholic Spit en Kent State en de doom metal groep Taarkus, lijkt een vreemde combinatie te zijn met de shoegaze/indie- en dreampop waarmee de drie mannen bekend zijn geworden. Toch werkt deze combinatie wonderwel. De muziek die zij als Dummy neerzetten klinkt authentiek, al is het met een dikke knipoog naar invloeden vanuit het verleden. Na twee eerdere EP’s uit 2020 (Dummy en EP2) is het letterlijk genieten op Mandatory Enjoyment. (Al is het niet verplicht zoals de titel suggereert). De mix van elektronica, krautrock, ambient, post-punk en shoegaze werkt haast verslavend. Het indrukwekkende ‘H.V.A.C.’ is niet voor niets het middelpunt van het album. De hoorbare invloed van The Byrds wordt gebruikt om de noise gedreven muziekexplosies wat herkenbaars mee te geven. De popelementen van weleer komen samen met de ambient en experimentele soundscapes, waar ze zich nu aan wagen.
Daarnaast weten de muzikanten een kosmische sfeer op te roepen die na opener ‘Protostar’ steevast blijft hangen. Zij het op ‘Fissured Ceramics’ - waar de gitaren en drums worden bijgestaan door geprogrammeerde elektronische bommetjes - of op ‘Final Weapon’ waarbij de gelaagde percussie het opneemt tegen de montone elektronische baslijn. Zelfs de rustige bossa nova van ‘Aluminum In Retrograde’ lijkt te zijn opgenomen tijdens een nazomer in het heelal. Afsluiter ‘Atonal Poem’, geïnspireerd door de Japanse componist Yasuaki Shimizu, weet die buitenaardse sfeer tot het laatst toe vast te houden. De video hiervoor laat zien hoe mooi en wreed tegelijk onze wereld kan zijn. Het is aan ons om de schoonheid hiervan te waarderen en zoveel mogelijk vreugde eruit te halen.
Het gitaarduo toont hun spierballen op ‘Punk Product #4’ en ‘Cloud Pleaser’. Een aardige uitlaatklep, maar dat zijn niet de nummers waar Dummy het van moet hebben. ‘Tapestry Distortion’ met de eentonige drummachine en simpele gitaarlijn, en ‘Unremarkable Wilderness’ met de eigengemaakte vogelgeluiden zijn stukken beter. Met ‘Daffodils’ levert het viertal een potentiele hit af. De gedreven bas in combinatie met de samenzang van O’Dell en Maatman laten hun muziekstijlen goed samenkomen. Het nummer is een metafoor voor onze huidige relatie met de natuur. Het vertelt over het ‘superbloom fiasco’ uit 2019, toen toeristen het nodig vonden om zoveel mogelijk bloeiende wildernis op hun Instagram- account te zetten, waarbij ze alles vertrapt achterlieten. “Never mind the changing times/Just ignore the signs”. Hoe cynisch wil je het hebben?
Nu het trio uit Wildhoney zich op gedurfder terrein heeft begeven, zal het niet meevallen om terug te keren naar de band. Het is aan hen om te besluiten of Dummy bestaansrecht heeft of dat ze dit zien als een uitstapje. Een ding is zeker: dit smaakt naar meer.
Atmosphere - Word?Wat The Rolling Stones zijn voor rock, is Atmosphere voor de serieuze...
SchwertMann - Theater Of Grief Bart Schwertmann heeft enige bekendheid verkregen als de zanger van Kayak, de...