2022-02-02
De opdracht naar elkaar toe was eenvoudig: het volgende album moet live gespeeld kunnen worden met twee gitaren, een bas en een drumstel. Hiermee gingen de vier leden van Deerhoof, te weten Satomi Matsuzaki (bas en zang); Ed Rodriguez (gitaar); John Dieterich (gitaar) en Greg Saunier (drums) elk hun weegs. Het was dankzij Saunier dat het achttiende album van de band tot stand kwam. Hij mixte de individuele bijdragen tot nummers net zolang totdat iedereen tevreden was met het eindresultaat. De titel Actually, You Can zou zo maar eens een veelgebruikte term kunnen zijn die zij onderling gebruikten. Het resulaat is indrukwekkend: als je al niet van je stoel afgeblazen wordt door het energieniveau, dan toch zeker wel van het enthousiasme van het viertal dat keer op keer weet te verrassen. Vooral het complexe samenspel van Dieterich en Rodriguez, respectievelijk de rechter en linker gitaar genoemd, doet niet vermoeden dat zij nimmer samen in een studio zijn geweest. Dat is vooral knap op ‘Scarcity Is Manufactured’, waar Rodiguez zijn Mexicaanse roots door laat komen. Het levert een hedendaagse versie op van ‘La Bamba’, zoals ooit door Ritchie Valens in 1958 op plaat gezet is. Alleen gaat het hier om de starheid van het alledaagse, conservatieve, Amerika waar geen ruimte meer lijkt te bestaan voor vrolijkheid (“I thought it was night, but it’s day! It’s every day at once!/../ Behold my house of light, bankruptor of the rainbow!” ). Althans … zo zou je het kunnen interpreteren.
De spaarzame teksten van de Japanse Matsuzaki zijn namelijk niet makkelijk te doorgronden. Het album opent a capella met haar kinderlijke stem, waar zij ons toezingt ”If we only have planted onions, how are these tomatoes all growing?”. In eerste instantie vraag je je af waar dit op slaat, maar na enige zoeken blijkt dit een referentie te zijn naar een essay van Maya Angelou, een Amerikaanse dichteres en burgerrechtenactivist. Voeg daar een Händel aria aan toe en eindig met een deel van het Amerikaanse volkslied en ‘Be Unbarred, O Ye Gates Of Hell’ is geboren. Bij menig andere band zou dat pretentieus over kunnen komen, maar bij deze experimentele indie-rockband uit San Francisco verwacht je niets anders.
Het album zit vol met verwijzingen naar de politieke en sociale situatie in de Verenigde Staten. Zo gaat ‘Department Of Corrections’ over de misstanden in de gevangenissen ( “Oh, jailer, who's in charge around here?”). Met ‘Our Philosophy Is Fiction’ worden we bewust gemaakt van de ideale wereld waarin we hopen te leven, al weten we dat we voor de gek worden gehouden. “There will be dancing, simulated dancing/../there will be crying, artificial crying”. Gelukkig biedt ‘Plant Thief’ en ‘Epic Love Poem’ enige luchtigheid met nummers over respectievelijk planten en vissen.
Niets lijkt Deerhoof te gek op hun achttiende album. De verschillende ritmes, klanken en de georganiseerde muzikale chaos komen hier prima samen. Voor velen zullen de vele tempowisselingen, die flirten met progressieve rock, iets teveel van het goede zijn. En ja, Matzusaki’s teksten zijn gestoord. Maar in dit pakket is het wel heel prettig gestoord.
Julia Shapiro - Zorked Julia Shapiro is in het dagelijks leven frontvrouw van de Amerikaanse indie...
Atmosphere - Word? Wat The Rolling Stones zijn voor rock, is Atmosphere voor de serieuze...