De songkeuze op Good And Green Again is minder aansprekend dan op zijn vorige album. Het ontbreekt aan echt kenmerkende songs. Daardoor komt de plaat moeilijk op gang. De drie nietszeggende instrumentale tracks helpen daar ook niet echt aan mee. Tegen het einde van openingsnummer ’Love Farewell’ is de vocale bijdrage van fan van het eerste uur, Bonnie “Prince” Billy, even vaag waarneembaar. En dat alleen voor de geoefende luisteraar.
‘The Golden Willow Tree’ is het hoogtepuntje van de plaat. Fussell’s stem klinkt hier een stuk geïnspireerder dan op de rest van het album. De song werd overigens al eens vereeuwigd door The Carter Family, maar dan onder de titel ‘Sinking In The Lonesome Sea’ (de uptempo versie van Mother Maybelle & The Carter Sisters is stiekem nog leuker). Afsluiter ‘Washington’ is een eigen compositie van Fussell die is voorzien van een oude tekst uit het Richmond, Virginia van de 19e eeuw. De naam van de tekstschrijver is onbekend. De stemmige blaaspartijen van Anna Jacobson bepalen de kleur van de song.
De recensie van zijn vorige album eindigde met de constatering dat Fussell een goede verhalenverteller is en dat dit nieuwsgierig maakte naar eigen werk van de man. Dan is het teleurstellend om te constateren dat uitgerekend de drie volledig zelf geschreven bijdragen van Fussell (‘Frolic’, ‘What Did The Hen Duck Say To The Drake?’ en ‘In Florida’) de eerdergenoemde instrumentale intermezzo’s zijn. Toch een gemiste kans.
Endless Boogie - AdmonitionsHet was nooit de bedoeling om op tournee te gaan of albums op te nemen en die...
Riki - Gold Het komt niet vaak voor, maar soms zit er bij het beluisteren van nieuwe...