2022-05-26
Het was nooit de bedoeling om op tournee te gaan of albums op te nemen en die ook nog uit te brengen. Toen de drie jongens van Endless Boogie voor de eerste keer bij elkaar kwamen om gezamenlijk muziek te maken, hadden ze maar één doel voor ogen, namelijk het maken van eindeloze, op de muziek van John Lee Hooker geïnspireerde jams, waarbij de basis werd gevormd door slechts enkele gitaarakkoorden, soms zelfs één maar dan wel een die eindeloos herhaald werd, en een woest stampende drumbeat.Desondanks viert het vriendenclubje uit Brooklyn, New York dit jaar het vijfentwintigste verjaardagsfeestje en is er onlangs toch al weer een zesde album uitgebracht. Niet gek wanneer je bedenkt dat het debuut maar liefst tien jaar op zich liet wachten. Inmiddels heeft de band een kleine maar hondstrouwe aanhang opgebouwd, die voornamelijk door de indrukwekkende optredens langzaam maar zeker uitbreidt. Dat de intensieve ervaringen niet alleen op het podium plaatsvinden, maar ook in de studio worden vastgelegd is al meerdere malen duidelijk geworden, maar deze keer lijkt Endless Boogie zich werkelijk te hebben overtroffen.
De schrik zit er al meteen goed in als Admonitions aftrapt met de opwindende rauwe boogie-klanken van ‘The Offender’. Maar liefst drieëntwintig minuten lange muzikale waanzin van een stel vervaarlijke langharige maniakken met doorleefde koppen. Ultrastrakke en groovende blues die zonder gebruik te maken van allerhande technische foefjes in een keer op de band is geslingerd. Zo moet het dus geklonken hebben wanneer Captain Beefheart na een zoveelste wildemansrit zou zijn gestrand in Blackwater Creek, om vervolgens enkele dagen liefdevol maar onder enige dwang te worden opgevangen door de familie Burnside of Kimbrough. Zo’n streek in de noordkant van The Mississippi Hills waar een ontsnapping uit de dicht beboste omgeving zonder hulp onmogelijk is en waar een plotseling vertrek pas bespreekbaar is nadat er minstens twee dagen lang onafgebroken muziek is gemaakt.
De vermelding van de negen minuten durende aanwezigheid van Kurt Vile op de track ‘Counterfeiter’ is natuurlijk alleraardigst, maar zelfs na meerdere luisterbeurten ontgaat je de toegevoegde waarde van de verrichtingen van de ex-War On Drugs-gitarist. Het moet vast een lange tijd geleden zijn dat Vile genoegen moest nemen met zo’n bescheiden bijrol in een band. Dan is het ronkende ‘Bad Call’ vele malen overtuigender. Met een rauwe energie die herinneringen oproept aan de beste jaren van Iggy and the Stooges, brult Paul Major zich als een sloopkogel door het nummer heen, terwijl hij er verwoestende gitaarriffs in smijt en smerig snerpende solo’s op los laat. Hoewel het verhaal van ‘Jim Tully’ zich in een paar versnellingen lager afspeelt, en ook de twintig minuten-grens overschrijdt, is het vrijwel onmogelijk om ontspannen achterover te hangen. Daarvoor is er teveel intensiteit en onderhuidse spanning aanwezig die tot een kookpunt komt in het onheilspellende ‘Conversation’.
Zo gaat het dus zeven nummers lang alle kanten op en is er evenals de merkwaardige psychedlische dwalingen op de voorganger, ook op Admonitions wederom geen touw aan vast te knopen. Typisch gevalletje van ”Tikkeltje vreemd maar wel lekker”.
Hana Vu - Public StorageVerhuistrauma, zou dat bestaan? Volgens de Amerikaanse zangeres Hana Vu...
jake Xerxes Fussell - Good And Green Again Jake Xerxes Fussell wijdt zijn oeuvre vrijwel geheel aan herinterpretaties...