2022-03-19
Verhuistrauma, zou dat bestaan? Volgens de Amerikaanse zangeres Hana Vu zeker wel. Zij is dusdanig veel met haar ouders verhuisd, dat zij het gevoel had dat zij van de ene opslagruimte naar de andere leefde. Zij streek uiteindelijk zelf neer in Los Angeles en waar woonde ze naast? Inderdaad: een grote loods vol met containers waar de eigenaar hun bezittingen hadden opgeslagen. Geen wonder dat zij haar debuut voor Ghostly International Public Storage genoemd heeft. Er is veel gebeurd met Vu nadat zij haar eerste electropopalbums met typische tienerproblemen uitbracht. (‘Ur Sleazy’ op Nightlife [2015] of ‘Queen Of High School’ op Sensitive [2016] zijn typische voorbeelden). Met haar conceptalbum Nicole Kidman/Anne Hathaway [2019] trok zij al wat meer aandacht. Hier gebruikte zij haar idolen om haar eigen onzekerheid van zich af te schrijven (‘At The Party’ ; ‘Everyone In The Room’). Realiserend dat zij nu pas één-en-twintig jaar oud is en dat zij al haar vorige vier albums zelf produceerde, dan kan je niets anders dan concluderen dat Vu een bijzonder gedreven talent moet zijn. Nu krijgt zij de kans van een groter label met een co-producer, Jackson Phillips, om de muziekwereld op zijn kop te gaan zetten.
Direct vanaf de drumbeat na anderhalve minuut op ‘April Fool’, waar zij met haar tweestemmige zang en piano ons toezingt, geef je je aan haar over. Het nummer, geschreven tijdens de eerste lockdown, heeft als thema hoe mensen in hun eigen wereld leven en daarbij niet om kunnen gaan met onvoorziene omstandigheden. “What could you say / To a man with a gun? / Could you say that I’m on my way home / And I’m already late?”. Later op ‘Everybody’s Birthday’ kijkt zij teleurgesteld op het afgelopen jaar terug “Everybody's crying in the hallway/Oh, I guess it must be everybody's birthday all the time”.
Het zijn de poppy nummers die haar rechtstreeks doen concurreren met zowel Lorde als Lana Del Rey. ‘My House’, waar de keyboard, drum en gitaar elkaar afwisselen, versnelt zodra zij “Go make my house a home” zingt. Het is een van de hoogtepunten. Met “I live on the edge of the world, where everything stops” heeft ze het beste refrein op het album te pakken. ‘Aubade’ met de tempowisselingen en de simpele maar effectieve baslijn, dwingt je tot meedeinen. Titeltrack ‘Public Storage’ heeft dan ook nog het hoogste meezing-gehalte met “Everday is the weekend/.../tomorrow is evil”. Dat zij zich ook stijlen kan aanmeten, laat zij horen op het grungy ‘Gutter’. Het dromerige ‘Maker’ met de prachtige keyboardlijnen is mooi meegenomen, maar heeft niet dezelfde impact.
Public Storage zal niet het album zijn dat de muziekwereld op zijn kop zal zetten. Wel zet het Vu op de kaart: haar eigen geschreven en uitgevoerde electropopmelodieën maken indruk. Zij gaat het helemaal maken, ook al moet ze ervoor verhuizen.
Lily Konigsberg - Lily We Need To Talk NowJe moet jezelf ook weer niet te serieus nemen, dat is het motto van Lily...
Endless Boogie - Admonitions Het was nooit de bedoeling om op tournee te gaan of albums op te nemen en die...