2007-08-14
De naam maakt in ieder geval nieuwsgierig. Als Ierse band je noemen naar een museum in New York en daar dan de toevoeging Grotto aan meegeven, dat niet meer is dan een grot, roept wel wat vragen op. The Guggenheim Grotto is afkomstig uit de muziekstad Dublin en heeft daar al wat jaartjes ervaring in het singer/songwriter circuit. Waar eerder iemand als Damien Rice uit naar voren is gekomen.Waltzing Alone is al bijna een jaar uit in het thuisland en in de VS en Canada en nu vond de plaatenmaatschappij het dus ook tijd worden om het album op het Europese vasteland uit te brengen. Waltzing Alone is het tweede album van de band, die al op enige bekendheid kon rekenen naar aanleiding van hun debuut EP, Lifetime In A Heart. The Guggenheim Grotto schrijft popliedjes met soms meerstemmige zang en flink wat folkinvloeden. Tekstueel gaat het regelmatig de diepte in en de filosofische overpeinzingen van songwriter Kevin May zijn evident aanwezig. May studeerde religie en muziek en hoopte zo de betekenis van het leven te ontdekken en dat is terug te horen in een aantal tracks. Zo is er de openingstrack ‘Philisophia’ die verhaalt over de vele vragen die open blijven staan, wanneer er antwoorden gevonden zijn.
De hele sfeer is weemoedig, rustig en de zang kan op een gegeven moment enigszins een stoorzender gaan vormen. Erg eenvormig en soms te meelijwekkend. Toch moet je als een luisteraar een poging doen om je te laten meevoeren door The Guggenheim Grotto. Wie dit doet ontdekt bijzondere staaltjes tekstueel en ook muzikaal vakmanschap. “I’ve been told not by one but two of my lovers, That I’ve got a heart of gold. But I’m unable to share is with others. They call me a poet who’ll never have a poem” uit de ‘Wonderful Wizard’ is zo’n tekstueel staaltje.
Smaakvol, ingetogen en bij vlagen bezwerend. Alleen al het hoesje is de aankoop waard. In rood leer (!) uitgevoerde deluxe editie, met een heel booklet dat onder meer de verhalen achter de songs onthult. Muzikaal kleurt men heel netjes binnen de lijntjes en daardoor klinkt het soms te gelikt. Scherpe randjes zijn zorgvuldig weggewerkt en dat is wel eens jammer. Soms, als men teveel de popkant opgaat, zoals op ‘Vertigo’ wordt het ook te gewoontjes en vooral ook te vlak. Maar tegenwicht wordt er geboden door pareltjes als ‘Cold Truth’, ‘Philosphia’, ‘I Think I Love You’ of ‘Rosanna’, nummers die worden gekenmerkt door eenvoud met veelal een hoofdrol voor de akoestische gitaar. De balans slaat uiteindelijk wel degelijk de goede kant uit. Wanneer The Guggenheim Grotto in de toekomst nog meer oorspronkelijk en minder pop gaat klinken en niet alle scherpe randjes meer worden weggewerkt, kunnen deze Dubliners nog zeker potten gaan breken.
Ankia - Steep TrailsOp het Ozzfest Festival is er naast de grote namen ook altijd plek geweest...
Deathkiller - Newenglandis Wanneer een band na één jaar samenzijn al met een album uitkomt moet er haast...