2022-06-23
Kae Tempest, die voorheen onder de naam Kate Tempest muziek, boeken, gedichten en toneelstukken uitbracht, voelt zich bevrijd en wil ons dat laten horen. Het verliezen van die “t” heeft significante waarde voor haar: in 2020 kwam zij uit als non-binair en wilde dat met een andere naam bezegelen. Het bleek een bron van inspiratie: Tempest bracht een non-fictie boek On Connection [2020] uit en bewerkte de Griekse tragedie Philoctetes van Sofokles tot Paradise [2021]. Dit verhaal van vriendschap en verraad; kracht en intelligentie; hoogstaande idealen en nietsontziende ambitie wordt op het album The Line Is A Curve geprojecteerd op het hedendaagse Groot-Brittannië.Het album lijkt wellicht niet zo consistent als voorgangers Everybody Down [2014] of Let Them Eat Chaos [2016], die beiden genomineerd waren voor de Britse Mercury Prize, maar dat neemt niet weg dat dit een album is dat je bijblijft. De door producer Dan Carey nadrukkelijk gedreven elektronica zorgen voor een goede basis om de prangende teksten van Tempest zo duidelijk mogelijk over te brengen. Zonder enig gevloek en met nauwgezette articulatie weet Tempest ons mee te nemen in hun wereld. Het album laat zich vaak beluisteren, alsof je in hun hoofd zit. Ook al is het persoonlijk, zoals op ‘Water In The Rain’ (“I'm in your arms in the front room/…/But my mind is not connected to my body/And I'm in pieces”).
Zij leest hun teksten meer op dan dat zij rapt, maar het is de manier waarop ze dat doet. Hierdoor blijft zij de aandacht vasthouden. Er zijn veel prachtige dichtlijnen te vinden op het album, maar op afsluiter ‘Grace’ staat misschien wel de mooiste (“But if you do not bring forth what is within you/What you do not bring forth will destroy you” ). Het doet het album en de artiest tekort om nog meer teksten eruit te lichten; er is simpelweg teveel moois. Hun ondubbelzinnige en gecompliceerde liefdesuitingen (‘Don’t You Ever’), hun strijd met hun jongere zelf (‘Salt Coast’) en zowel de daarbij gepaarde uitlaat klep (‘Move’ en ‘More Pressure’), als de opluchting dat zij vrede met zichzelf hebben gevonden (‘Nothing to Prove’ en ‘These Are The Days’). Het zijn allen prachtige, kleine persoonlijke anekdotes.
Tempest heeft ook enige gasten uitgenodigd, met wisselend succes. De mompelende bijdrage van Grian Chatten (Fontaines DC) op ‘I Saw The Light’ en de rappende Kevin Abstract (Brockhampton) op ‘More Pressure’ hebben geen meerwaarde. Daarentegen levert Lianne La Havas een melodieus intermezzo op het wrange ‘No Prizes’ en voelt Confucius MC de emotie van Tempest haarfijn aan op ‘Smoking’. Daar waar het in eerste instantie lijkt te gaan over hun beider moeders fatale rookverslaving, weet Tempest nog net iets persoonlijks toe te voegen (“Take the child who destroyed/Every inch of herself to be/One of the boys” ).
Eindproducer Rick Rubin weet net als op hun vorige album, The Book Of Traps And Lessons [2019] de stem van Tempest zo te vatten dat het live en in een take opgenomen moet zijn. Het draagt allen maar bij aan de dynamiek van een exceptioneel album.
Trash Boat - Don`t You Feel Amazing? Trash Boat is een band uit St. Albans (UK) die in 2014 debuteerde met de EP...
Prey For Nothing - Kivshan Als we aan Israëlische metal denken, weten we meestal spontaan de naam...