Tijdens haar deelname aan The Voice in 2012 laat Van Nieuwland horen over behoorlijk wat vocale capaciteiten te beschikken en deze benut ze dan ook keer op keer op Wonderland. Soms gevoelig, soms klein, soms wat kwetsbaar, maar altijd even zuiver. De instrumentale bezetting doet precies wat het hoort te doen, namelijk Van Nieuwland haar vocalen ondersteunen, begeleiden, en in het zonnetje zetten. Wonderland is braaf, zoet, verre van gewaagd en zoekt geen grenzen op. Dit houdt weliswaar wel in dat dit album zonder dit stemgeluid binnen de lijntjes kleurt, maar hierdoor gaat wel alle aandacht naar de zang, waardoor Van Nieuwland kan shinen.
Ballads zoals de opener ‘Bandaid’ worden afgewisseld met wat meer energie, zoals op ‘Sandcastles’. Alles is even poppy, met hier en daar een vleugje jazz, maar zeker niet onaardig. Dit is duidelijk haar straatje waar zij zich comfortabel voelt, want op Wonderland klinkt alles even ontspannen. Zelf omschrijft de zangeres haar nieuwste album als een prisma waar het licht op valt, wat vervolgens allerlei mooie kleurtjes oplevert. Dat kan best wel eens een rake omschrijving zijn. Over regenbogen verwonderen we ons niet meer, maar we kunnen er nog altijd van genieten en dat geldt ook voor deze plaat. We zijn, als luisteraar, gewend om altijd maar verrast te willen worden, altijd maar omver geblazen te worden, maar als je deze verwachting loslaat dan zal je merken dat Wonderland best heel aardig is, aardig in zijn degelijkheid.
Dennis van Aarssen - How To LiveNooit je droom opgeven. Dat moet Dennis van Aarssen meerdere malen tegen...
El Khat - Albat Alawi Op. 99 Wat mag je verwachten van een band die zich vernoemt naar de meest populaire...