Moon Shot heeft er op Confession voor gekozen om op geen van de drie bands te lijken, al komt Lapko, door de stem van Malja, nog het dichtst in de buurt. Verwacht dus geen post-hardcore of melodieuze deathmetal, maar stel je in op emotionele rocksongs met kop en staart. Veel van de tracks hebben een zelfde manier van opbouw; zachte coupletten en hardere meebrulbare emo-refreinen. Het is muziek die het bij een bepaalde (lees: jonge) doelgroep heel erg goed doet en die in veel gevallen best goed te pruimen valt, maar het Placebo/Muse-achtige geluid van Lapko is helaas verdwenen, al blijft Ville Malja, met zijn Brian Molko stemgeluid, een fenomenaal goede zanger.
Confession trapt sterk af met ‘Confession’ dat nog wel de nodige dreiging herbergt, maar de hierna volgende tracks ‘Agony Walk’ en ‘Big Bang’ zijn bedoeld om makkelijk te scoren. Het zijn geen slechte songs, want je kunt ze bijna direct meebrullen, maar echt onderscheidend is het niet. Daarnaast vinden we teksten die regelmatig open deuren intrappen ( ”The truth is simple, it’s like a sharp knife, you can turn your head, but you can’t hide”) of die soms in menig slaapkamertje voor tranen gaat zorgen (”From a couch’s corner, you’re looking at your partner, signaling in every way, i’ll never let you down”. Teksten die heel goed passen bij dit soort toegankelijke melodieën.
Soms vinden binnen de toegankelijke songs nog wel een zweempje post-hardcore (‘Cut The Corners’) of lichtmetaal (‘2ND Chance’), maar het mag allemaal niet te veel schuren anders wordt de doelgroep tegen de haren ingestreken. Hierdoor is Confession een album dat net wat te weinig diepgang biedt om volledig te kunnen boeien.
Knocked Loose - A Tear In The Fabric Of LifeDe chaotische metalcore van Knocked Loose is intens en onheilspellend. De...
Dennis van Aarssen - How To Live Nooit je droom opgeven. Dat moet Dennis van Aarssen meerdere malen tegen...