Imarhan - Aboogi Recensie op Podiuminfo

2022-07-06 Dat het Algerijnse Toeareg-vijftal Imarhan een eigen studio heeft, zullen we weten! Hun derde album, Aboogi, is er terecht naar vernoemt. Kwalitatief gezien is het een hele verbetering ten opzichte van hun eerdere albums, het titelloze debuut uit 2016 en diens opvolger Tenet uit 2018. Als je dan zulke mooie opnames kunt maken, dan nodig je toch zoveel mogelijk gasten uit om naar Tamanrasset te komen om te musiceren? En dat gebeurde ook: verschillende muzikanten komen voorbij die naast hun eigen taal ook vakmanschap meenemen. Dit zorgt voor een voortreffelijk album.

Met name het duet met de Soedanese zangeres Sulafa Elyas op ‘Taghadart’ (‘Bedrog’) is hartverscheurend mooi. Het nummer zou zomaar eens de eerste “woestijnfado” kunnen zijn. Je krijgt medelijden met het slachtoffer, ook al versta je er weinig van. Een laatste prachtrol is weggelegd voor de legendarische dichter Mohamed At Itlale (Japonais) op ‘Tamiditin’ (‘Vriendin’), die kort na deze opname overleed. Op de logische samenwerking met Abdallah Ag Alhousseyni (Tinariwen) op ‘Tindjatan’ wordt een strijd bezongen uit de overlevering, waar de Toearegs - nog voor de Franse kolonisatie - werden afgeslacht.

Ook het krachtige ‘Assossam’ (‘Ons De Mond Snoeren’) bezingt de frustraties van Toearegs. In dit geval gaat het om diegenen die in Zuid-Algerije verblijven en financieel werden afgesloten door hoofdstad Algiers die het geld en macht voor henzelf hield. (“They don’t care what happens to us, as long as we remain docile and pliant” ). Samen met de Welshman Gruff Rhys (Super Furry Animals) bezingen ze op ‘Adar Newlan’ (‘Brandende Rotsen’) de worstelingen die de jeugd in Tamanrasset op dit moment ondergaat. (“The sons of my country are exhaused”). Dit nummer krijgt halverwege een dusdanige boost dat je niet stil kunt blijven zitten en zelfs mee gaat klappen.

Datzelfde geldt voor opener ‘Achinkad’ (‘De Gazelle’). Het allegorische verhaal over een gazelle die haar thuisland moet verlaten om haar eigen familie te redden, komt na twee-en-een halve minuut in een stroomversnelling. De combinatie van handgeklap met elektrische gitaar en oerklanken zorgt voor een opzwepend geheel. Datzelfde gevoel weet ook ‘Derhan’ (‘Hoop’) op te wekken, waarna het album wat rustiger wordt, zonder aan kracht te verliezen. Luister maar naar het broeierige ‘Temet’ (‘Relaties’) of het melancholische ‘Asof’ (‘Hartzeer’).

Niet voor niets staat de bandnaam, Imarhan, voor “de mensen waar we van houden”. Door een eigen studio te bouwen, zijn zij de spreekbuis geworden voor de huidige en komende generatie Toearegs. Op Aboogi wordt de band bijgestaan door verschillende muzikanten die hen helpen hun gevoelens en ontberingen te vertolken. Het prachtig vormgegeven boekje geeft de oorspronkelijke teksten uit het Arabisch, Tamasheq en Welsh vertaald weer in het Engels. Hierdoor weten we wat er leeft in hun gemeenschap. De voorkant is treffend: een eenzame nomade die vanuit zijn tent de wereld bestudeerd. Als hij, naast zijn zoete thee, geniet van deze muziek, zal die wereld hem een zorg zijn.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:Imarhan Label:City Slang