2007-08-28
Met een 24 koppige band gehuld in lange jurken ben je een bezienswaardigheid op zich. De laatste jaren heeft The Polyphonic Spree zich flink laten zien op festivals, concerten en verschillende tv-series. Altijd een vrolijk feest en gegarandeerd succes. Zo stonden ze na het album The Beginning Stages Of in witte jurken en na Together We’re Heavy in gekleurde jurken, met The Fragile Army wordt het toch net iets anders. Geheel in stijl van deze tijd komt ‘The Spree’ met oorlogspakken vol met peacetekens. Het statement van de band lijkt nu al duidelijk. Zo komt dit ook terug op het nieuwste album in de vorm van blijheid, hoop en liefde.Het album The Fragile Army is precies wat we van deze uitbundige band mogen verwachten. Al jaren worden ze een beetje vreemd aangekeken alsof ze een sekte zijn. Maar eigenlijk is het één van de weinige bands die gewoon vrolijk is en daarover zingt. Elke cd doen ze daar weer een schepje bovenop. Zo ook deze keer. Natuurlijk gaat dit gepaard met thema’s als frustratie, verwarring, verlies en opheldering. Een combinatie van verschillende gemoedstoestanden die zorgen voor een geheel.
Een nog grotere mix van instrumenten zorgen ervoor dat de nummers vol klinken en natuurlijk als beste instrument hebben ze hun eigen 8-koppige koor, die bijna alle refreinen enthousiast en explosief volzingen. Met zoveel instrumenten en mensen zou een band snel in een chaos kunnen belanden, gelukkig voor ‘The Spree’ hebben ze frontman Tim DeLaughter en zijn vrouw/co-songwriter Julie Doyle. Deze ‘ouders’ zorgen voor een goed gesmeerd en vrolijk gezin.
The Fragile Army klinkt verder gewoon goed. Met een hoog tempo schieten de 12 nummers voorbij die de titels ‘Section 21’ tot ‘Section 32’ dragen en hierdoor gelijk als opvolgnummers van de vorige cd gezien kunnen worden (Section 11 tot 20). Alle nummers zijn meezing nummers waarbij je gelijk swingend in je stoel zit. Vooral het poprock geörienteerde ‘Section 32 [The Championship]’ is een geweldig nummer die met hoog rockgehalte het album op perfecte manier afsluit.
Slechte nummers zijn er niet maar het zijn ook geen uitspattingen van genialiteit. Een ideale cd om even vrolijk te worden en om even uit die sleur te komen van verdrietige, zielige, grove, mooie muziek. Even wat anders, maar niet te lang! Een overload aan The Polyphonic Spree is snel bereikt. Na één keer luisteren heb je het eigenlijk wel gehoord en is het wachten tot je weer in de mood bent en deze army weer in actie mag komen.
Madball - Infiltrate the System "The kings of New York hardcore are back!" roept de Amerikaanse hardcore...
Sum 41 - Underclass Hero Jammer genoeg valt Sum 41 tegenwoordig in de categorie van "bestaan zij...