2022-09-20
De Catalaanse trompettist/saxofonist/zangeres Andrea Motis wil graag laten horen dat zij meer kan dan alleen jazz standards spelen. Op Loopholes levert zij haar kaartje van diversiteit af. Zij onderstreept deze gedurfde stap door dit album in eigen beheer uit te brengen. Zo is zij even weg van de jazzplatenlabels Impulse! en Verve die haar bij het grote publiek onder de aandacht brachten. Motis lijkt bewust uit haar comfortzone te stappen: zij experimenteert met elektrische jazz, funk en neo-soul en zingt niet alleen in haar moedertaal, maar ook in het Spaans, Portugees, Engels en Duits. Zij neemt direct het heft in handen op het opzwepende ‘El Pascador’. Haar zelfverzekerde vertolking van de José Barros klassieker doet niet onder voor die van Totó la Momposina en Los Folkloristas die het wereldfaam bracht. Door haar energie en passie brengt zij de Latijns-Amerikaanse folklore weer tot leven. Dat lukt zo goed, dat je het gehele album wilt beluisteren.
De band, bestaande uit Christoph Mallinger (gitaar, mandoline, viool), Stephan Kondert (bas), Big Yuki (keyboards) en Gregory Hutchinson (drums) doen ook hun best om ons te vermaken. Rustig uitgewerkte jazz (‘Dexa’t Anar’) wordt afgewisseld met complexere composities (‘Jungla’) en zelfs pop wordt niet geschuwd (‘I Had To Write A Song For You’). Toch lijkt Motis zich het meest senang te voelen bij nummers met veel tempowisselingen, zoals het door ‘Honeysuckle Rose’ (Fats Waller) beïnvloedde ‘Babies’. Af en toe begaat zij een misstap, zoals op ‘Espera’, waar zij moeite heeft om toonvast te zingen. Het is maar goed dat er een trompetsolo inzit, zodat zij zichzelf kan herpakken.
Hoogtepunt is titeltrack ‘Loopholes’. De akoestische gitaar, waar haar stem tegenaan hangt, vindt weerklank bij de piano. Al heel snel komen er zware dansbare tonen die het nummer omtoveren. Er wordt ruimte gemaakt voor samenzang en een saxofoonsolo, waarna de viool het geheel doet verdwijnen in een heuse loophole. De handklap, piano, percussie en viool weten daar chaos ternauwernood te vermijden. Het is de viool die als enige overeind blijft en ons meeneemt naar het einde van het nummer. Oeh, mits goed uitgevoerd, zal dit op elk podium waanzinnig klinken.
Hierna probeert Motis van alles uit, met wisselend succes. Het instrumentale ‘Heat’ is een niemendalletje en ‘Light After Dark’ lijkt een oefening te zijn voor de gedempte trompet. Het in Duits gezongen ‘Calima’ daarentegen is net zo prachtig als dat het angstaanjagend is. Motis zingt heel hoog (en zuiver) en samen met de viool van Mallinger weet zij de rillingen over je rug te laten lopen. Heel fijn dat het album afsluit met het vrolijke ‘Adéu’. De piano, gitaar en trompet zijn hier in volledige harmonie en zorgt ervoor dat je de plaat nog eens gaat opzetten.
Ongetwijfeld geïnspireerd door het werk van zowel Robert Glasper als Jack Johnson, weet Motis een album uit te brengen dat nergens verveelt. Hopelijk weten deze moedige, maar voorzichtige stapjes haar te motiveren voor een volgend, gedurfder, uitstapje.
S. Carey - Break Me OpenWe kennen (‘Sean’) S. Carey als de rechterhand van Justin Vernon bij Bon...
Suki Waterhouse - I Can`t Let Go “In the morning light i love like Suzi Quatro” de oren zijn dan meteen...