S. Carey - Break Me Open Recensie op Podiuminfo

2022-07-14 We kennen (‘Sean’) S. Carey als de rechterhand van Justin Vernon bij Bon Iver, waar hij de percussie en achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Op zijn vierde solo-album, Break Me Open, deelt hij zijn ziel en zaligheid met de luisteraar. Het is voornamelijk een rouwverwerkingsproces: hij neemt ons mee in zijn verdriet om zowel zijn kapotgelopen huwelijk als het overlijden van zijn vader. Zijn kinderen, aan wie hij dit album ook opdraagt, bieden hem nog enige hoop dat het leven beter wordt. Om depressief van te worden? Als je de songteksten leest wel, maar de muziek geeft je die indruk niet. Het is eerder meer in de lijn van zijn eerdere drie albums.

Dat is misschien ook wel de reden, dat zijn vierde solowerk niet kan boeien: Carey is muzikaal gezien blijven hangen in de gloriejaren van de indie-folk. De tijd waarin For Emma, Forever Ago [2008] en Carrie & Lowelll [2015] van Sufjan Stevens baanbrekende meesterwerken waren. Daar waar Vernon en Stevens zijn gaan experimenten met elektronica en folkmuziek, is Carey door blijven gaan op wat inmiddels een uitgeholde muziekstijl geworden is.

Je geeft hem eerst nog het voordeel van de twijfel. Opener ‘Dark’ is sterk en je hoort direct zijn handelsmerk: hoge vocalen, gedempte elektronische percussie, akoestische gitaar en de zacht neerkomende synthesizerakkoorden. Het nummer komt later los met zware drumslagen op de tekst “If I ever lost you”. Die tekst refereert naar de liefde van ouders voor hun kinderen en de angst om hen te verliezen. Echter: als je de gehele tekst erbij pakt, komt het eerder beklemmend over dan liefdevol.

‘Starless’ is de ideale opvolger en sleurt je mee met zware drone-achtige percussie. Hierin bezingt hij zijn zorgen voor de klimaatverandering (“the earth is all but dead”). Gelukkig is de hoop nabij: op het vrolijke ‘Sunshower’, vergelijkt hij het heerlijke gevoel van de zon die doorbreekt op een regenachtige dag met een glimlach na een huilbui. (“Daily I still feel the silk sunshower/ Dripping salt your eyes my soft sunflower”). Van dit sterke drietal moet Carey het hebben; hierna valt langzaamaan de eentonigheid in. Al heeft hij op afsluiter ‘Crestfallen’ het beste tot het laatste bewaard. De weifelende start maakt al snel plaats voor strijkers, blazers en al dat hij nog in de kast had liggen. Grandioos!

De leegheid van zijn bestaan, zonder vrouw en vader, geeft hij goed weer op de hoes van het album: het blauwe licht schijnt enkel in de woonkamer van zijn lege huis. Muzikaal maakt hij een verslagen indruk en zoekt hij comfort in de muziek die hij al eerder maakte. Voor de Bon Iver adepten is dit album een no-brainer; voor de objectieve muziekliefhebber geeft dit album onvoldoende genoegdoening om meer dan een keer te beluisteren. Je wenst Carey echt het allerbeste toe, alleen doet hij zichzelf hier tekort.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:S. Carey Label:Jagjaguwar