2022-07-05
Er is veel gebeurd sinds het vorige studioalbum van Lucius, Good Grief [2016]. De zangeressen en tekstschrijvers Jess Wolfe and Holly Laessig zijn op tournee gegaan met Roger Waters, nadat zij hun harmonische samenzang hadden gedemonstreerd op diens album Is This the Life We Really Want? [2017]. Daarnaast verzorgden zij ook achtergrondzang op studio albums van diverse artiesten, zoals bijvoorbeeld Ozzy Osbourne, the War On Drugs, Harry Styles en Kurt Vile. De samenwerking met Sheryl Crow en Brandi Carlile heeft ertoe geleid dat zij beiden op Second Nature een wederdienst leveren. Carlile is zelfs co-producer, naast haar eigen producer Dave Cobb. Lucius heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt op hun derde album. Niet alleen was het een hereniging tussen het gescheiden stel Wolfe en Dan Molad (drums), ook muzikaal wijken zij af van de succesvolle formule van indie-pop aangelengd met Americana, die hen bekend heeft gemaakt. Dit album staat bol van jaren tachtig dansmuziek, om zoals ze zelf in interviews verklaren: “dancing our way through the darkness.”
Met dat dansen komt het wel goed: nummers als ‘Next To Normal’, ‘LSD’ en vooral ‘Dance Around It’ hebben een heerlijk ritme. Zoals de titel van het laatstgenoemde nummer al doet vermoeden, is er wel iets aan de hand. Ook al wordt het vrolijk gebracht, een tekst als “Our love’s burning out/we’ll keep dancing around it” geeft aan dat niet alles is wat het lijkt. De scheiding van de twee bandleden hangt over het gehele album. Vooral op de nummers, waar zij teruggaan naar hun countrypop roots is dat pijnlijk duidelijk.
Op de power ballad ‘The Man I’ll Never Find’ legt Wolfe de schuld voor de liefdesbreuk bij zichzelf (“I wanted it to be you/ And I’m sorry I was always looking for the man I’ll never find”). Op ‘24’ hoopt zij dat alles nog goed komt (“I still sleep on my side of the bed/ Just leaving space for you”), maar op ‘White Lies’ weet zij dat het nooit meer hetzelfde wordt (“we both know how it ends/ there is nothing to figure out/…/so let’s pretend for now”). Molad krijgt nog een emotionele veeg uit de pan op ‘Promises’: “I’ve been struck by your words like a train/ hit with the way you left like rain”. Onbewust wordt je als luisteraar betrokken bij hun verdriet, of je dat nu wilt of niet.
Second Nature is in muziek en teksten contrasterend. De vrolijkheid in muziek wordt overschaduwd door donkere persoonlijke teksten. Daarnaast hebben zowel Cobb als Carlile meer met Americana georiënteerde muziek, waardoor de vele dansbare nummers nergens tot een uitbarsting komen. Het is geen slecht album geworden, maar om nu te spreken van een welkome terugkeer van Lucius?
Beirut - ArtifactsIn 2006 bracht de Amerikaanse band Beirut Gulag Orkestra uit. De wereld...
Penguin Café - A Matter Of Life... Wie zich afvraagt waarom er prominent 2021 staat op de hoes van A Matter Of...