2022-07-22
Amper bekend in onze contreien en toch bestaat de band al meer dan dertig jaar. We hebben het hier over AFI (A Fire Inside), een in 1991 opgerichte Californische rockband. In eigen land beklom de band regelmatig de hoogste posities in diverse hitlijsten en verkocht dan ook veel platen, maar wij kennen de band dus amper en dat is op zich wel vreemd omdat, afgaand op Bodies, haar elfde album, de band zich een gedeeltelijk Europees (lees: Engels) geluid heeft aangemeten en daarbij niet die arrogante, kijk-ons-eens-stoer-zijn attitude heeft die veel Amerikaanse rockbands eigen zijn. Oké, misschien doet het uiterlijk anders vermoeden, maar daar mogen we eigenlijk niet op afgaan. Toen AFI in 1991 begon werd al snel geprobeerd om de band in diverse hokjes te plaatsen en zo werden zij geafficheerd als hardcore punk, alternatieve rock, post-hardcore, horrorpunk en gothic rock. Dat etiketteren blijkt eigenlijk niet te doen omdat de band uit alle ruifjes wat snoept en wij ons daarom beperken tot alternatieve rock met een aanstekelijk popsausje. AFI was zeker in haar beginjaren behoorlijk productief, maar heeft het tempo het laatste twee decennia wat teruggeschroefd met een album per vier jaar.
Wat direct opvalt aan Bodies is de geweldige productie door gitarist Jade Puget. Zo hoort een goede rockplaat dus te klinken. Hierdoor is het fijn om dit album te beluisteren temeer ook omdat de songs gewoon kloppen. Daarbij, elf songs in 36 minuten dat is toch ook gewoon een hele fijne lengte voor een album.
Kloppend hart binnen de muziek is de prominent aanwezig stuwende bas van Hunter Burgan die in ‘Death Of The Party’ samen met het keyboardgeluid (ook van Burgan en Jade Puget) zorgt dat we direct aan Joy Division denken. Meer invloeden uit de Engelse rock horen we in ‘On Your Back’ dat wel iets van The Cure heeft terwijl we in ‘Dulceria’ moeten denken aan Duran Duran in haar meest alternatieve momenten. Ook horen we tussendoor nog genoeg punkrockmomentjes zoals in de vlotte songs ‘Escape From Los Angeles’ en ‘Begging For Trouble’, waarin toch de Amerikaanse afkomst nog een beetje duidelijk wordt, maar nooit stoort. De plaat sluit af met ‘Tied To A Tree’, een heerlijk dreigende ballad.
Dat AFI wegkomt met alle invloeden heeft natuurlijk ook te maken met de aanwezigheid van Davey Havok die met zijn stem bij elke song de juiste sfeer weet neer te zetten. Het maakt dat Bodies gewoon een hele fijne plaat is. Je vraagt je dan gelijk weer af waarom deze band in Europa zo weinig doet, terwijl een schromelijk overgewaardeerde band als Imagine Dragons gewoon afsluiter op Pinkpop is. Onbegrijpelijk in de ogen van uw recensent. Maar wie weet, worden we ooit wakker.
J.P. Bimeni & The Black Belts - Give Me Hope Give Me Hope is het tweede album van J.P. Bimeni & The Black Belts ....
Forre Sterra - Life In A Fish Bowl De uit jeugdvrienden bestaande Helmondse band Forre Sterra bracht hun...