2022-08-11
Afgaande op het instrument dat de voorkant siert, zou dit wel eens een heftig album kunnen zijn. De eerste hoge, snerpende, noten van ‘At Dawn’ die het album openen, maken die verwachting dan ook helemaal waar. The Gleam, het derde album van de Koreaanse Park Jiha, eist direct de volledige aandacht van de luisteraar op. Jiha staat bekend om lange post-minimalistische composities, waarbij zij Koreaanse traditionele instrumenten gebruikt. Net als op haar tweede album, Philos [2018] speelt zij deze alle zelf, zonder verdere begeleiding. De saenghwang is het Koreaans blaasinstrument dat de hoes siert. Dit vrije rietmondorgel is een van de vier instrumenten die zij op het album laat horen. De andere zijn de Koreaanse piri (een dubbelriet aerofoon, gemaakt van bamboe dat enigszins doet denken aan de hobo); de yanggeum (een traditioneel Koreaans snaarinstrument, dat als gehamerd hakkebord wordt bespeeld door er met een bamboestok op te slaan) en het glockenspiel.
De inspiratie van het album is ‘licht’ en wel de verandering hiervan gedurende een dag. We beginnen dan ook met het ochtendgloren, waarbij het lang uitgespannen ‘Sunrise: A Song Of Two Humans’ een live soundtrack is voor een stomme zwart-wit film met dezelfde naam. Het is langzaam ontwaken: pas op het derde nummer, ‘Light Way’ zorgt de lagen van de verschillende instrumenten dat er wat meer pit komt. Met ‘A Day In…’ gaat zij er maximaal voor en wordt je als luisteraar helemaal betoverd door haar spel. Het is grandioos hoe zij hier de Koreaanse Piri bespeelt: zat er op ‘At Dawn’ nog heel veel gevoel in, hier gaat het geluid af en toe dwars door je heen.
Zowel ‘The Way Of Spiritual Breath’ als ‘Restlessly Towards’ vormen een psychedelisch middenstuk, die zo in films gebruikt kunnen worden. Beiden borduren voort op het gebruik van de verschillende instrumenten in lagen, maar bieden weinig nieuws. Heel langzaam valt dan de nacht in met ‘Nightfall Dancer’, waarbij simpele aanslagen op het glockenspiel samen met de monotoon gespeelde saenghwang je in slaap doet wiegen.
Afsluiter ‘Temporary Inertia’ lijkt dan een toegift, terwijl dit juist de inspiratiebron voor het gehele album was. De compositie was geschreven voor “a meditative improvisation” in een bunker ontworpen door architect Ando Tadao. Het open plafond zorgde voor een lichtinval, die zodanig gedurende de dag meebewoog dat elke hoek van dit bouwwerk uiteindelijk te zien was. De langzame overgangen van de verschillende instrumenten bootsen dit effect na. Zelf zegt ze hierover: “I thought I could capture the emotions light gives me being just as an observer, the textures, intensity, warmness.”
The Gleam is een album waarbij Jiha zich zowel van haar ambient als experimentele kant laat horen. Het is vooral knap dat zij zich laat leiden door haar liefde voor de instrumenten uit haar thuisland en hier zoveel moois uit kan halen. Mocht je nog vijftig minuten over hebben, dan is dit album zeker de moeite waard.
Nneka - Love SupremeDe internationale muziekpers kwam superlatieven tekort toen Nneka in 2005...
J.P. Bimeni & The Black Belts - Give Me Hope Give Me Hope is het tweede album van J.P. Bimeni & The Black Belts ....