De muziek van de band wordt vaak omschreven als spacerock al lijkt die term wat ver gezocht. Inderdaad wijkt hetgeen we horen op Lifeforms redelijk af van de niets-aan-de hand punkrock van Blink-182, maar de term spacerock slaat waarschijnlijk vooral op de veel gebruikte elektronica op en de soms wat vervormde stemmetjes, maar daar maak je nog geen spacerockplaat mee. Vraag maar aan Dave Brock (Hawkwind). De soms wat overdreven aangedikte en aanstellerige zang van DeLonge is daarbij niet altijd een feest om naar te luisteren.
Het begin zet je al flink op het verkeerde been doordat de plaat start met een New Order-achtige housebeat met voocoder stemmetjes als begin van het uitstekende ‘Timebomb’. Al snel evolueert dit naar een song dat zomaar iets van Utravox had kunnen zijn. Nog meer jaren tachtig ontwaren we in ‘Spellbound’ dat zwaar door Depeche Mode is beïnvloed en in ‘Automatic’ dat sterk doet denken aan Joy Division met een stevig White Lies sausje. Maar net zo makkelijk plakt de band er wat matige punkrockliedjes tussen (het kinderlijke ‘No More Guns’ en ‘Losing My mind’) of een liedje waarin een irritant klinkende vintage spelcomputer verdwaald lijkt (‘A Fire In A Nameless Town’). Het geeft wel aan dat Angels And Airwaves niet aan hokjesdenken doet.
Het siert de band dat het niet voor een gat te vangen is , maar Lifeforms klinkt daardoor niet heel coherent. Daarbij wordt de plaat vooral gedragen door de drie sterke songs waar de plaat mee begint en halen de drie mindere tracks het niveau weer wat omlaag. Desondanks een ruime voldoende voor DeLonge en zijn mannen.
Startijenn - Talm Ur GalonOp de radio zal je niet zomaar worden verrast door de folk klanken van...
Alt-J - The Dream Het moet heel lastig zijn voor een band, dat wanneer je een nieuwe album...