2022-07-14
Het heeft er alles van dat de Engelse Keeley Forsyth zelf ook niet had gedacht dat ze zo’n impact zou maken met haar debuutalbum Debris [2020]. Het album klonk naar binnen gericht, enigszins claustrofobisch zelfs; het werd de ideale metgezel voor de lockdowns die zouden volgden. Met Limbs heeft ze een prachtig vervolg gevonden. Om optimaal van het album te genieten zou je je acht kamers moeten voorstellen, waar elk nummer in een juiste setting wordt weergegeven. Alleen haar muziek; een video hiervan of een misschien een installation -allen met enkel het doel om je je volledig te laten opgaan in wat zij ons hier brengt.In de eerste ruimte (‘Fires’) zal een stoel staan, wanneer Forsyth ons zonder enige emotie opdraagt; “Go into the chair where sadness lies”. Net als je weer wilt opstaan, omdat het nummer lijkt te vervagen weet ze ons te laten zitten met een verzoek: “Save me from the chair/.../ I know there were fires here before me” . Het licht gaat uit om vervolgens aan te gaan in de volgende ruimte. Je bent overgeleverd aan de artiest, die dankbaar gebruik maakt van haar ervaringen op toneel. Het is met name de stilte die zij afdwingt die overheerst.
Wederom met componist Matthew Bourne en met versterking van Ross Downes weet zij elk nummer zowel gedetailleerd als minimalistisch neer te zetten. Nergens is er een geluid teveel, waardoor je als luisteraar elke klank die afwijkt intensief opneemt. Als zij op ‘Wash’ gebruik maakt van de zogenoemde ‘Serpent Cymbal’ (een opengesneden bekken in de vorm van een slang) van de Schotse percussionist Evelyn Glennie heeft dat ook direct impact. Het geeft de illusie dat de opnames ’s nachts in een leeg metrostation hebben plaatsgevonden.
Het is hoe zij haar stem gebruikt dat het geluid op het album bepaalt. Op sommige nummers, zoals ‘Blindfolded’, uit ze slecht woorden, waarbij de drone, bas en violen haar hoge stem meevoert met de wind. Op ‘Bring Me Water’ weet ze haar eigen monotone zang te doorbreken met een wanhopige, haast schelle, stem. Haar “let me begin again” genereert rillingen over je rug waardoor haar pijn je duidelijk wordt. Op aflsuiter ‘Stand Alone’ weet ze haar stem tot het maximale te gebruiken. Alle registers gaan open en haar timbre weet om te gaan met alle octaven. Het prachtig einde met blazers is in nauw contrast met de stilte die zij ook hier weer opeist. De tekst “Who will be my friend? As the day comes to a close” blijft nog even nagalmen.
Forsyth weet wederom een album te maken waarbij concentratie en de wil om je erin te laten onderdompelen, voorop staat. Haar stem, net als die van ANOHNI, is bepalend of je er van kunt genieten. Hopelijk komt er snel een galeriehouder langs die op zoek is naar een iets vernieuwends. Zij heeft ideeën te over. Wat een bijzonder mooi album.
Matmos - Boguslaw SchaefferTijdens een interview uit 2006 vertelt Drew Daniel dat je de muziek van...
Tatyana - Treat Me Right ‘Kiss Me Right Now’ is het eerste nummer van de plaat Treat Me Right . De...