2022-08-28
Arturo Stàlteri heeft het beste uit de genen van zijn vader (televisiejournalist) en van zijn moeder (pianiste) gehaald. De Italiaanse pianist en componist levert namelijk al jarenlang muzikale bijdragen op radio en televisie. Naast lezingen over art rock, Keltische muziek en zijn grootste passie, The Rolling Stones, is hij een van de stemmen die bij Rai Radio 2 en drie programma’s inspreekt. Op televisie neemt hij als presentator en muzikant sinds 2004 deel aan verschillende culturele televisieprogramma’s, waaronder het populaire Bitte, keine Réclame. Het is zijn conservatoriumopleiding - met piano als hoofdinstrument - waar onze interesse in Stàlteri ligt. De Romein omschrijft zichzelf als een "romantische post-minimalist"; hij ziet onder meer Frederik Chopin, Claude Debussy, Ryūichi Sakamoto, Philip Glass en Brian Eno als zijn grote voorbeelden. Sinds zijn achttiende is hij haast bezeten van Tolkien’s In De Ban Van De Ring, dat hem meerdere malen inspireerde. The Tenth Ring [2003], The Alternate Rings [2004] en Early Rings, Compositions 1974-75 [2005] zijn maar enkele voorbeelden.
Zijn muzikale ontwikkeling werd duidelijk tussen 1974-1977. In die tijd bracht hij zowel met de folky prog-rock groep Pierrot Lunaire als wel als solo-artiest twee albums uit. Hierna ging hij volledig zijn eigen weg. Syriarise is zijn derde instrumentale werk. Het werd oorspronkelijk uitgebracht in 1992 als tweedelig stuk (‘Unit Moon’ en ‘Syriarise’), waarna in 2001 ‘Route To Earth’ werd toegevoegd. Dit jaar wordt dit drieluik opnieuw uitgebracht.
Gezien het feit dat ‘Unit Moon’ het akoestische gedeelte bevat, doorstaat dit moeiteloos de tands des tijds. Vooral het lange stuk ‘Le Ultime Luci Di Brea’ toont ons Stàlteri’s unieke pianospel, vol met passie en meervoudige overgangen. Diezelfde virtuositeit horen we op ‘Dolce Vento, Folle Vento’, het sluitstuk van het eerste gedeelte. De ambient klanken van ‘Planets’ die de elektrische suite ‘Syriase’ openen, hebben nog een tijdloos geluid. Wanneer daarna de eerste elektrische klanken van ‘Viking I’ klinken, komt de tijdsgeest uit de fles. De energieke baslijn van Arlo Bigazzi verhult nog enigszins de jaren negentig elektronica, maar gaande weg de elektrische sessie ‘Route To Earth’ hoor je de verouderde synthesizers. Vooral ‘Nella Casa Di Elrond’ – wederom een verwijzing naar Tolkien’s Opus Magnus – kan een eigentijdse bewerking goed gebruiken.
Het is een risico om een album na dertig jaar opnieuw uit te brengen. Dat geldt zeker voor Syriarise. Liefhebbers van Stàlteri zullen ongetwijfeld de versie van 2001 in huis hebben en vinden op deze versie niets nieuws. Voor een nieuwe generatie liefhebbers van minimalistische en neo-klassieke muziek, zal vooral het piano-gedeelte interessant zijn. Dit is wel zo indrukwekkend mooi dat je de twee elektrische stukken maar voor lief moet nemen.
Cremation Lily - Dreams Drenched In StaticZonder enige info en dus nietsvermoedend propt ondergetekende het gebrande...
Calexico - El Mirador Joey Burns en John Convertino speelden eerst samen in Giant Sant, de band van...