2007-08-27
Close To Paradise van Patrick Watson is weer zo’n album waar wij Europeanen even op hebben moeten wachten. In Amerika en Canada bracht Watson dit album vorig jaar al uit. Maar we mogen ons gelukkig prijzen dat er alsnog een Europese release volgde. Het bracht de Canadees al tot op Lowlands alwaar hij door zijn innemende en grappige performance gekoppeld aan ijzersterke songs het publiek kon overtuigen. Eerder verzorgde Watson al het voorprogramma van een aantal acts in Paradiso en kreeg hij als voorprogramma het publiek muisstil bij een onversterkte versie van ‘Man Under The Sea’, dit kunstje herhaalde hij ook tijdens zijn Lowlands optreden. Patrick Watson is dus de naam en gemakshalve is dat ook maar meteen de bandnaam.Close To Paradise is van een tijdloze en ongekende schoonheid, om maar meteen met de deur in huis te vallen. Dertien nummers lang grijpt Watson je bij je strot om maar niet los te laten. Zijn stem is het sterkste wapen en kent vele gedaantes. Hij kan veel met zijn stem en stemt het geluid per nummer af. Altijd is er het bezwerende, dromerige, bijna filmische geluid, waar je je als luisteraar op laat meevoeren. Het brengt je langs de prachtigste pareltjes, altijd bijzonder smaakvol muzikaal begeleid. Watson zelf speelt meestal piano, vaak bijna op klassieke leest geschoeide composities, zoals op het intro van ‘Daydreamer’ en ‘Drifters’ of het instrumentale ‘Mr. Tom’.
Het filmische aspect is evident aanwezig, Watson zei daarover dat hij liedjes schrijft vanuit bepaalde beelden die hij voor zich heeft en bij het beluisteren van Close To Paradise kun je je daar iets bij voorstellen. Watson heeft het melancholische van een Buckley, ‘Slip Into Your Skin’ is daar een mooi voorbeeld van. Ook Nick Drake en Radiohead’s Thom Yorke lijken Watson beïnvloed te hebben. Er staat geen miskleun op dit album, ieder nummer is weer anders en elk nummer kent zijn eigen kracht. Het aparte stemgeluid van Watson zorgt iedere keer voor de bezwerende stemming op Close To Paradise.
De melancholische en bijzonder smaakvolle nummers worden soms overgoten met een soort van klassiek sausje dat het geheel bijzonder origineel en uniek maakt. Watson durft af te wijken van de gebaande paden en wil zich duidelijk niet conformeren aan één stijl of genre. De ene keer, ‘Weight Of The World’ gebruikt hij een accordeon, blazers en strijkers om het geheel tot theatrale en bombastische hoogte te laten stijgen en vormt hiermee één van de vele hoogtepunten op dit album. Een andere keer beperkt Patrick Watson zich tot weinig meer als een akoestische gitaar, zoals op het eerste deel van ‘The Storm’. Of ze dit jaar nog mooier en tijdlozer gemaakt worden valt af te wachten, maar Close To Paradise is zeker al een kandidaat voor de welbekende eindejaarslijstjes.
Garbage - Absolute GarbageGezien de interne strubbelingen van de afgelopen jaren, is het vooralsnog...
Okkervil River - The Stage Names Na het ademstokkende Palo Santo van Shearwater, dat andere project van de...