2022-08-24
Als je het debuutalbum van Maya Shenfeld beluisterd, zou je niet denken dat zij ook gitaar speelt in verschillende punkbandjes. In Free Fall laat zich gelden als een symbiose van klassieke en elektronische muziek, waarbij er geen ruimte is voor gitaar. Enkel op het met distortion gevulde ‘Voyager’ hoor je haar elektrische gitaarervaring terugkomen. Toch kan zij het één niet los van de ander zien: “playing in a punk band, writing together, jamming, opened something in me, allowed me to rediscover the joy and spontaneity in the process of music making”. Hierdoor weet zij haar klassieke opleiding, die zij voltooide in Jeruzalem, goed te combineren met de vrijheid die zij zichzelf heeft toegeëigend na het veelvuldig spelen op kleine podia in Berlijn. Het was ook hier dat zij de synthesizer onder de knie heeft gekregen. Door stages te volgen bij zowel Amplify Berlin als ACUD Macht Neu kwam zij in contact met de Italiaanse componiste Caterina Barbieri. Zij liet haar klassieke muziek vanuit een ander perspectief horen, waardoor Shenfeld zich in haar eigen composities kon laten gaan. Toch blijft zij binnen de muzikale raamwerken en structuren componeren. Dit is vooral hoorbaar op het lange ‘Sadder Than Water’. Het is een dikke knipoog naar Wendy Carlos, die eerder pionierde met elektronische klassieke muziek.
Het album opent en sluit groots met respectievelijk ‘Cataphora’ en ‘Anaphora’. Op beide composities wordt zij bijgestaan door trompetist Kelly O'Donohue. De enkelvoudige blaastonen worden door de synthesizer van Shenfeld nagebootst, waardoor het als geheel blijft hangen en nergens naar toe lijkt te gaan. Dat is op ‘Body, Electric’ anders, waar een simpele elektronicaloop zich comfortabel nestelt op een wisselende drone-deken. Hoogtepunt is ‘Mountain Larkspur’, een bewerking van een betaalde opdracht voor een jongerenkoor. Samen met James Ginzburg (Emptyset) bewerkte zij de oefenopnames, opgenomen bij een verlaten zwembad uit 1902 in Berlijn, zodanig dat het een uitdijende ambient sfeer oproept. Het is zowel het kortste als het krachtigste nummer op dit album.
Shenfeld werd geïnspireerd door een korte essay van de Duits-Japanse artiest Hito Steyerl, waarin hij de verdwijning van de horizon en de ontmanteling van het lineair perspectief in de kunst ter discussie stelt. Op dit album weet zij met elektronische (drone) klanken letterlijk die vrije val door te maken. Het levert een enerverende luisterervaring op voor diegene die zich hiervoor openstelt.
Dissambler - A Wave From A ShoreWat krijg je als je ambient vanuit de westkust van Amerika combineert met...
Yeule - Glitch Princess “What makes you uncomfortable?” vraagt Yeule ons op het derde nummer...