2022-12-28
Al bijna tien jaar wordt er door de Mark Pontin Group aan de weg getimmerd, maar vooralsnog vindt dit voornamelijk plaats in de UK. De muziek van dit gezelschap dat onder leiding staat van de uit Wales afkomstige zanger/gitarist is op het Europese vasteland simpelweg nog niet opgepakt. Merkwaardig aangezien Pontin al enkele albums heeft afgeleverd die een veelzijdige artiest laten horen met een enorme lading aan sterke composities.Wellicht dat het gebrek aan ondersteuning van een grote platenmaatschappij hierbij een rol speelt. Zo blijkt Kaleidoscope, zijn laatste wapenfeit, al vorig jaar volledig te zijn afgerond, maar dus maanden later te zijn gedistribueerd. Het wachten hierop blijkt niet voor niets te zijn geweest. In dertien zelfgeschreven tracks komen diverse stijlen voorbij waarin de groep breed uitwaaiert en duidelijk gepassioneerd te werk blijkt te gaan. Je zou het kunnen omschrijven als een uitgebalanceerde symbiose van blues met pop- en rockelementen, maar waar ook de nodige jazz, funk en fusion regelmatig om de hoek komen kijken.
Zo is daar de rijkelijk georkestreerde blues van ‘Everything Today’ dat is voorzien van strijkers en blazers waarin Pontin als zanger behoorlijk soulvol uit de hoek komt en daarnaast zijn gevoel perfect weet weer te geven in een meeslepende gitaarsolo. In dat gitaarwerk zijn de diverse invloeden duidelijk aanwezig en is het niet heel moeilijk te bedenken waar hij zoal naar geluisterd heeft. Toch gaat het te ver om de gitarist van kopieergedrag te beschuldigen. Goed, de psychedelische sfeer zoals Robin Trower die met zijn gitaar wist te creëren in ‘Bridge Of Sighs’ komt aardig overeen met het bijna zes minuten durende ‘Starmaker’ en ‘Hotel Diablo’ had zomaar een nog niet eerder uitgebrachte track kunnen zijn op de klassieker Blow By Blow van Jeff Beck.
De conclusie is dat Pontin duidelijk naar de jaren zeventig heeft geluisterd en daar is natuurlijk niets mis mee. Kaleidoscope bevat genoeg momenten waaruit blijkt dat hij zo zijn eigen ideeën heeft en over de benodigde vaardigheden beschikt. Prettig is bovendien dat er genoeg ruimte wordt overgelaten voor de uitstekende bandleden, waarbij een bescheiden rol is voor zijn vrouw Ayesha die, net als haar man actief in de muziekbranche, hier enige vocale bijdragen levert op de achtergrond. In het symfonisch geladen ‘Phoenix’, met daarin een tussenstuk dat in de verte doet denken aan ‘Kashmir’, komt werkelijk alles bij elkaar en stijgen Pontin en zijn muzikanten boven zichzelf uit.
De Mark Pontin Group is met dit nieuwe album, in tegenstelling tot de voorganger, wat verder verwijderd van de rock en de blues, maar heeft daarentegen veel meer kleuren aan deze muzikale Kaleidoscope weten toe te voegen.
Duffhues - Murder Call Niels Duffhues is met Murder Call al weer toe aan zijn negende soloalbum....
The Blue Chevy's - The Night Calls The Blue Chevy’s zijn al meer dan dertig jaar een vaste waarde in het...