2022-08-25
Het heeft zeven jaar geduurd voordat Warm Graves (de artiestennaam van Jonas Wehner) met een nieuw studioalbum kwam. In dezelfde tijd dat een menselijk lichaam zijn cellen vernieuwd, heeft ook deze artiest een transformatie doorgemaakt. De dromerige klanken, die gepaard gingen met elektronisch koorgezang op het debuut Ships Will Come [2014], hebben plaatsgemaakt voor hardere monotone duistere elektronica. Op Ease klinkt een andere artiest, die ons meeneemt in zijn pad tot diens metamorfose. Als eerste behandelt hij de vergankelijkheid van ons bestaan op ‘Atoria’. In zijn woonplaats Leipzig zag hij hoe de ‘S’ van het Astoria hotel was afgevallen en hoe daarmee heel langzaam het hotel veranderde van een karakteristiek gebouw tot bouwval. In zijn beleving verdwijnen de voorheen bloeiende plaatsen in de wereld heel langzaam. Zo langzaam dat je je er niet meer in thuis voelt. Dat komt later terug op ‘Nightfall/Daylight’ als hij “half-fainted, sleepwalking through town – it’s the sound of that restless feeling you get passing through a place you know but can’t quite place yourself within” zingt.
Hoe hij verder de persoon geworden is die hij nu is, laat hij beluisteren aan de hand van verschillende nummers. ‘Neon’ gaat over hoe hij omgaat met de druk in zijn professionele leven, “dealing with expectations and pressures, and ultimately dissolving in them.” Op het laatste nummer ‘Sound Sleeper’, vertelt hij ons hoe een traumatische ervaring in het verleden beelden kan blijven opwekken die ons blijvend verstoren. (“ looping them like a haunting mantra that just won't stop and won't let you get away.”). Met ‘Cara’ deelt hij een persoonlijke les (“a continuing lesson I taught myself over time about toxic people that will join you when you shine but will be the first to smell when you’re weak and put you down. Be aware of those.”)
Al snel komt hij erachter dat hij zijn eigen lot in handen heeft. Op ‘Sun Escape’ laat hij weten "I've lit my own fate". Het zijn dan nummers als ‘Ease’met zijn zware bastonen en duistere elektronica die ons duidelijk moeten maken hoe gelukkig hij kan zijn. Het atypische ‘Deliria’ met zijn gitaarklanken en de prachtige saxofoon op ‘Black Wine’ zorgen voor de opvallende nummers tussen het verdere monotone synthesizergeluid. Het zorgt net voor voldoende afwisseling.
Warm Graves is weer terug en wel als een nieuw mens. Zijn traject daarnaartoe laat zich beluisteren als een duistere elektronische soundtrack. Het wordt nergens vrolijk, maar ja: welke lijdensweg is dat wel?
Black Doldrums - Dead AwakeHet platenlabel Fuzz Club Records staat garant voor fraaie (vinyl)uitgaven...
Ronni Le Tekro - Bigfoot TV Ronni Le Tekro is een gitarist die vooral bekend is van zijn flitsende...