2022-09-25
Terwijl The Analogues hun voorlopig laatste Beatles shows speelt, werkte de band gestaag aan eigen materiaal. Onder de noemer The Analogues Sideshow verscheen onlangs een compleet album, waar Diederik Nomden en kompanen hun creativiteit in de geest van bands als The Beatles de ruimte hebben gegeven. Nomden liet daarnaast met de opvolger van het in 2017 verschenen soloalbum Wingman Returns ook al van zich horen. Nomden mag graag laten horen waar hij de mosterd haalt en dat is ook op Parallel Universe niet anders. Het levert net als op zijn voorganger een sterke popplaat waarop niets aan het toeval lijkt te zijn overgelaten. Op Parallel Universe levert dat een tiental pakkende, mooi geproduceerde, gelaagde popliedjes op die het etiket tijdloos met recht mogen dragen.De titeltrack opent het album meteen goed. Net als vaker op het album is het geheel zo pakkend dat je gerust van een meezinger kunt spreken. Maar het is ook een oorwurm. In de goede zin van het woord, want het galmt zeker niet tot vervelens toe door. Ook het opvolgende ‘Tennessee Ride’ heeft deze eigenschappen, maar is wat meer laidback en klinkt Amerikaanser, terwijl de opener meer in de richting van Paul McCartney gaat. Hoewel Nomden, zoals eerder en vaker geconcludeerd, zijn voorliefde voor popmuziek van minstens vijftig jaar geleden niet onder stoelen of banken steekt, is het nooit voorspelbaar. ‘Happy When It`s Raining’ is bijvoorbeeld in tegenstelling tot zijn voorganger ‘So Long’ een vrolijk en opzwepende popsong met hele fraaie meerstemmige koortjes. ‘So Long’ is wat dat betreft een beetje een eenling. Bijvoorbeeld doordat de basis niet zoals bij de andere tracks vooral op de piano (zoals op het dromerige ‘Miner’ en ‘Wastelands’ inclusief lekkere gitaarsolo) leunt, maar op een brommend orgel. De zang van Nomden klinkt daarnaast als uit een vintage radiootje. Tegelijkertijd verrast Nomden met het uptempo, soulvolle ‘Piece Of The Pie’, inclusief blazers.
Doordat de kwaliteit van de liedjes van Nomden eigenlijk altijd van een hoog niveau zijn, is het lastig om een favoriet of een absoluut hoogtepunt te noemen. Als ondergetekende dan toch een poging moet doen, dan is het ‘Take It Or Leave It’. Buiten het feit dat de vocalen, zowel solo als meerstemmig schitterend zijn, komt het ogenschijnlijk eenvoudig liedje iedere luisterbeurt iets meer onder de huid te zitten. Opvallend hierbij is dat de stem van Douwe Bob, waarmee Nomden het liedje schreef en zong, op schitterende wijze kleurt met de zang van Nomden. Speciale aandacht moet tot slot uit naar afsluiter ‘No Better Place To Be’. De klein gehouden track is een eerbetoon aan de vader van Nomden en hierin klinkt hij dan ook op zijn kwetsbaarst en In het arrangement klinkt een vredige rust door die verstilt. De afsluiter is van een grote schoonheid en bovendien heel eigen.
Nomden toont zich op Parallel Universe wederom een begenadigd muzikant en een uitstekend liedsmid. Het is te hopen dat er naast het werk met The Analogues en Her Majesty, voldoende tijd blijft om aan eigen muziek te werken.
Subterranean Street Society - SaudadeEen open deur, maar de heilzame werking van muziek is ongekend. Voor de...
Beachdog - Beachdog Het ter ziele gaan van John Coffey heeft twee nieuwe bands opgeleverd: Tusky...