2022-10-11
Een formatie met de naam The Burning Hell doet vermoeden dat we hier te maken hebben met een harde metalband. Het tegenovergestelde blijkt muzikaal gezien waar te zijn, maar tekstueel gezien doet het er niet voor onder. The Burning Hell is het alter-ego van songwriter Mathias Kom, waarbij er geen vaste formule is voor hoe de nummers worden opgebouwd. Hierin werkt hij samen met multi-instrumentalist Ariel Sharratt, die de vrije hand heeft om de nummers vorm en kleur te geven. Zij vormen de harde kern, met zo her en der aanvulling van muzikale vrienden die hun bijdrages leveren op zowel het album als het podium. Geteld vanaf 2006 is Garbage Island ondertussen al de negende plaat van deze jolige Canadezen. “The sunlight hits my face like a belt-strap slap from the parents in the olden days, and I wake up into the morning wishing I was an orphan.” Dat is waar het eerste nummer ‘No Peace’ mee opent en de toon mee zet. En hoewel dit wel heel somber en dramatisch klinkt, is het muzikaal gezien uplifting en mellow, met een uitgebreid spectrum aan instrumenten. Denk aan een tenor saxofoon, een tin whistle, een piano, tamboerijn en trompet; het komt er allemaal in voor en zijn instrumenten die over de rest van het album verdeeld zijn, met her en der wat verrassingen. Het nummer schetst diverse droomscenario’s over vrede, maar komt uiteindelijk terug met de realiteit dat er nooit vrede zal of kan zijn.
En dat is de strekking van Garbage Island. Hoewel het muzikaal heel mooi aangekleed en opgevuld kan worden, de waarheid komt altijd wel boven water in de oprechte, maar ook fantasierijke teksten. Een blik op het artwork (ook van de hand van Sharratt) laat zien dat er aan fantasie geen gebrek is en geeft meteen een goede weerspiegeling van het product.
Kleurrijke muzikale paletten met veel thematiek rondom vogels, wat ook blijkt uit titels als ‘Nigel The Gannett’, ‘Birdwatching’, ‘Swan Boat’ en ‘Bird Queen Of Garbage Island’. Menselijke problematiek door de ogen van vogels, zoals laatstgenoemde ook goed verwoordt met regels als: “Make me a temple of nets and fish skeletons, next to the buoys, bottles, dongles and ping pong balls” en “I dream in oily fluorescent swirls, I speak in plastic”.
Qua genres blijft het heen en weer dobberen tussen kalme, akoestische luisterpop (‘Dirty Microphones’, ‘Minor Characters’, ‘Swan Boat’), voorzichtige poppunk (‘Birdwatching’, ‘Empty World’) en alles daartussen in. Gebracht met het melancholieke stemgeluid van Mathias Kom, zo nu en dan aangevuld met achtergrondvocalen. Dit zorgt ervoor dat Garbage Island geen moment verveelt, zonder dat het ergens grandioos uit de bocht vliegt. En dat hoeft ook niet, want het kleurrijke, muzikale pallet geeft genoeg te ontdekken voor meerdere luisterbeurten.
Joan Shelley - The SpurHet was zeer de vraag hoe Joan Shelley het prachtige album Like The River...
They Hate Change - Finally New Het Amerikaanse hiphopduo They Hate Change uit Tampa Bay, Florida hebben...