RECENSIE: The Dream Syndicate - Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions

Dream Sync
recensie cijfer 2022-10-29 De afgelopen vijf jaar heeft The Dream Syndicate een ware creatieve opleving gehad. De band die in 1981 ontstond en onderdeel was van de Paisley Underground stroming in Los Angeles, stopte na vier albums in 1989. Pas in 2012 nam bandleider Steve Wynn het initiatief om de band weer nieuw leven in te blazen. Bassiste Kendra Smith keerde niet structureel terug, maar drummer Dennis Duck wel. In eerste instantie ging het om optredens met bestaand werk zoals The Days of Wine and Roses, maar in 2017 kwam zo waar hun vijfde album uit. Met de komst van Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions hebben zij de output van hun eerste periode verdubbeld.

De populariteit van muziekgenres is ontegenzeggelijk cyclisch. Muzikanten van alle generaties grijpen terug naar muziekstromingen, meestal als een tegengeluid voor wat er dat moment overheersend is. Niet zelden vinden zij dan een generatie die dat oorspronkelijke werk niet kent en het ‘nieuwe’ omarmt. The Dream Syndicate deed dat door begin jaren tachtig de punkrock op te fleuren met melodische invloeden uit de sixties. Eind jaren tachtig brak die sound via The Bangles en R.E.M. door tot de mainstream.

En kennelijk is de tijd weer rijp voor een dergelijk klassiek rockgeluid. Mogelijk als reactie op de hype van het eighties synthesizergeluid. Zo kan The Dream Syndicate, naast fans van het eerste uur, mogelijk ook jongere generaties boeien. Alleen is hun geluid dit keer niet meer vernieuwend. Je hoort alle inspiratiebronnen van toen weer terug. Zo waart in ‘Hard To Say Goodbye’ de geest van Lou Reed rond en is hekkensluiter ‘Straight Lines’ duidelijk beïnvloed door het orgelwerk van Ray Manzarek van The Doors. De band klinkt nog best stevig, maar het is niet verwonderlijk dat de energie van de ondertussen 62-jarige zanger hoorbaar wat minder is.

Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions is een ode aan het geluid van een specifieke periode uit de popmuziek. Lekker wat distortion op de gitaar, een beetje galm over de zang, een stevige uptempo beat en een belangrijke rol voor de basgitaar. De tien nummers klinken stuk voor stuk alsof ze dik dertig jaar oud zijn. Of dat een aanbeveling is, zal van luisteraar tot luisteraar verschillen.
Recensent:Dave Stam Artiest:The Dream Syndicate Label:Fire Records
Cover Colpitts - Music From The Accident

Colpitts - Music From The AccidentIn 2018 werd drummer/percussionist John Colpitts door een dronken...

Cover Terry Allen And The Panhandle Mystery Band - Smokin The Dummy/ Bloodlines

Terry Allen And The Panhandle Mystery Band - Smokin The Dummy/ Bloodlines Americana artiest Terry Allen draait al heel wat jaren mee. Zijn oeuvre...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT