2022-10-16
De Ierse singer-songwriter James Vincent McMorrow weet niet alleen zijn fans, maar ook zijn manager te verrassen door in korte tijd twee albums uit te brengen. Hij was ooit de lieveling van het indie-publiek door keer op keer het grote commerciële succes te vermijden, terwijl dit voor het oppakken leek. Na het folky Early In The Morning [2010], het sobere Post Tropical [2013] en het elektronisch gedreven True Care [2017] klonk hij op Grapefruit Season [2021] uitgeblust. De artiest die zichzelf keer op keer wilde uitvinden leek verdwaald. Op The Less I Knew geeft hij in ieder geval aan weer zin te hebben om muziek te maken, al ontbreekt elke vorm van cohesie. De acht nummers, met een speeltijd van in totaal ruim een half uur, variëren namelijk enorm. Zo opent het album met het soulvolle ‘Hurricane’, waarmee hij aangeeft weer helemaal terug te zijn (“still alive, never doubt that”). De zware koperklanken van Alex Borwick werkt wonderwel met de melodische elektrische gitaaraanslagen. Deze formule wordt op ‘Heads Look Like Drums’ succesvol herhaald. Het album sluit af met het licht experimentele ‘A Lot To Take’, waar hij iets te lang en iets te zwoel uitwaaiert.
Daartussen weet McMorrow zijn ziel bloot te leggen op een geheel eigen wijze. Op ‘Steven’ neemt hij ons mee naar zijn geboorteplaats Malahide en zijn overwegingen om zijn gezin hiernaar toe (terug) te verhuizen. Hij zingt zijn jeugdvriend toe: “I could use that change of pace/ I really hate the way we left things”. Al weet hij ook dat hun relatie niet meer dezelfde is (“I’m still learning how to be/ The type of person you expected me to be when we were younger.”). Op ‘The Less I Knew’ is die zelfreflectie nog sterker. Met het metaforische “A beating heart gets thrown out of a car in the dark/ I find it and I check it for scars and make sure it's clean/ Then I go back inside” geeft hij aan hoe hij om gaat met tegenslagen.
Noemenswaardig is ‘The Reason I Died’, waar duidelijk wordt waarom zijn laatste werk niet zo sterk was. “Lost my rhythm/I just wanna fit in/ Make people happy all the time”. Het nummer dat er echter bovenuit stijgt is ‘I Am A Masterpiece’. Hier lijkt het alsof hij zijn geliefde op afstand toespreekt, terwijl zij hem lief blijft aanmoedigen om verder te gaan. Tekstueel weet hij hier uit te pakken: “Of slow collapsing sunlight that ends another day/ Of waiting for the next one to start again”. De complexe, maar ook aardse werkelijkheid van elke liefdesrelatie wordt hier al vragend mooi onthult.
Wat het album bij elkaar houdt is het vakmanschap van McMorrow. Zijn intellectuele teksten, zijn gevoel voor melodie en muzikaliteit zorgen voor een vermakelijk album. Hopelijk lost opvolger The Heavyweight Champion Of Dublin 8 de hogere verwachtingen wel in.
Dana Gavanski - When It Comes When It Comes is het tweede album van Dana Gavanski , de Canadese...
Bloc Party - Alpha Games In 2004 brak Bloc Party door met het ijzersterke debuut Silent Alarm , dat...