2022-10-24
Blijkbaar is het weer eens fout gegaan bij het Zweedse Outshine dat weer de nodige bezettingswisselingen heeft ondergaan en afgaand op de website en het CD-boekje leek voormalig bandbaas Jimmy Norberg ook met de noorderzon vertrokken. Maar niets is minder waar want Jimmy Norberg noemt zich tegenwoordig Jimmy Boman. Zanger Tony Jelenkovich en drummer Alexander Lundgren vertrokken wel en dus mochten de heren Ingvarsson (bas) en Boman (gitaar) het samen doen. Samen hebben zij The Awakening opgenomen, waarbij Boman behalve de gitaar ook de zang voor zijn rekening heeft genomen.Het is op zich dan ook wel weer knap dat Outshine ongeveer hetzelfde is blijven klinken, alleen is het songmateriaal duidelijk een heel stuk minder dan op voorganger 1313 dat nog prima te pruimen was. Wat gebleven is , is het feit dat Outshine nog steeds klinkt als een Paradise Lost rip-off ten tijde van Draconian Times en One Second. Wat moet je dan nog zeggen over de acht slepende songs die eigenlijk gewoon het ene oor in gaan en razendsnel het ander weer uit. Vlees nog vis is het en dus dreutelt de muziek ‘vrolijk’ op de achtergrond mee.
Vrolijk? Eigenlijk ook weer niet, want uit de teksten blijkt een wel heel misantropisch wereldbeeld. Als we vervolgens de website er op na slaan blijkt dat de heren er een gedachtengoed op na houden dat heel sterk richting complottheorieën en andere bedenkelijke wappie-bezigheden gaat. Want na een relaas over de ‘pandemie’, ‘de politiek die de mensheid controleert’, ‘fake news’ van de ‘mainstream media’ en de ‘grote kloof tussen arm en rijk’ concludeert Boman als volgt: ”All this insanity is in my mind also generating the right-wing motion and fascist lefty movement we see all over the world”. Hiermee krijg je de handen niet op elkaar. Lees alle stukjes maar eens na op de website van de band. Hier wil uw recensent zich graag van distantiëren, of wordt deze recensie dan ook ineens ‘fake news’?
Terug naar de muziek dan maar weer: eigenlijk is er amper een song memorabel te noemen of het moet het iets minder sombere en lichtjes snellere ‘I Was The One’ zijn en ook ‘Swe Hates Me’ (geen spelfout!) heeft iets omdat het enigszins aan Type O Negative doet denken, maar verder blijkt Boman een zeer matig zanger en is ook de productie nogal dof. Het maakt van The Awakening een album dat op geen enkel moment beklijft en dat door de teksten en het bedenkelijke onderliggende gedachtengoed ook nog eens onsympathiek overkomt.
Philosophobia - Philosophobia Philosophobia wordt aan ons voorgesteld als Duitse band, maar met een...
Provectus - Postero Mundi Het Belgische Provectus staat op de kaart als oldschool blackmetalband. Ze...