Symphonity - Marco Polo: The Metal Soundtrack Recensie op Podiuminfo

2022-10-29 Marco Polo is bijna zevenhonderd jaar dood. Het zal waarschijnlijk een goed moment zijn voor de heren van Symphonity om een conceptalbum te schrijven over de tot de verbeelding sprekende ontdekkingsreiziger uit Venetië. Marco Polo: The Metal Soundtrack volgt vijf jaar na King Of Persia en is het derde album van de Tsjechische symfonische metalband, of de vierde als je de plaat van dezelfde band onder de naam Nemesis meerekent.

In die vijf jaar is er, ondanks het feit dat behalve bandbaas Libor Kirivak de hele band vernieuwd is, niets veranderd aan de muziek van Symphonity, zodat liefhebbers van deze symfonische powermetalband blind tot aanschaf over kunnen gaan. Voor de niet kenners: De band is in 1994 al opgericht door gitarist Libor Krivak en heet sinds 2006 Symphonity. Wat in ieder geval bijzonder is, is het feit dat er twee zangers rondscharrelen binnen Symphonity. Beide heren kwijten zich zonder meer goed van hun taak en ook het gitaarwerk is ook nu weer van hoog niveau, maar het is enigszins voorspelbaar wat de band laat horen. Symfonische powermetal uit het boekje zullen we het maar noemen.

Er wordt gestart met ‘Venezia’, een intro, waarin een vrouwelijke operazang en nogal overdreven narrations met een vreselijk accent hand in hand gaan. Het vervelende is dat die narrator zijn verhaal tussen de nummers graag kwijt wil en dat stoort gewoon vreselijk. Jammer, want het haalt de aandacht weg van een geweldige song als ‘The Plague’, dat door het flitsende gitaarwerk, de prima zang en het fraaie keyboardspel wel wat aan iets van Symphony X doet denken. Daar tegenover staat dan de verplichte powerballad ’Dreaming Of Home’ en de veel te lieve ballad ‘Prisoner’, die voorbij glijden zonder heel veel indruk achter te laten.

Hart van het album is het meer dan tien minuten klokkende, zwaar georkestreerde ‘Mongols’, dat laat horen dat Symphonity echt wel veel in haar mars heeft, maar dat er nog wel af valt te dingen op de kwaliteit van de plaat en daarmee bedoelen we vooral de goed bedoelde, maar irritante vertellingen en de voorspelbare intro en outro. Verder bestaat de laatste twintig minuten uit overbodige orkestrale versies van drie songs. Op deze manier blijft er uiteindelijk een klein half uurtje stevige symfonische metal over die prima te pruimen is, maar door alle frutsels blijkt Marco Polo: The Metal Soundtrack een wat lastig luisterbaar album.

Recensent:Jan Didden Artiest:Symphonity Label:Limb Music