2007-08-22
De Amerikaanse bluesrock zanger/gitarist Joe Bonamassa heeft met het album Sloe Gin al weer zijn zevende album afgeleverd. Het is zijn derde album voor Provogue Records in Europa en is opnieuw geproduceerd door Kevin Shirley (onder andere bekend van zijn werk voor Joe Satriani, The Black Crowes, Aerosmith en Led Zeppelin). Volgens Bonamassa is Sloe Gin anders dan al het andere wat hij hiervoor gedaan heeft. Joe heeft volgens zijn eigen woorden veel meer aandacht besteed aan de vocalen dan ooit tevoren, terwijl zijn gedachten over flitsende gitaarsolo’s meer naar de achtergrond zijn verdreven.Het album wordt geopend met het door de in 2005 overleden Chris Whitley geschreven en deels akoestische ‘Ball Peen Hammer’ om vervolgens verder te coveren met de Ten Years After klassieker ‘One Of These Days’. De derde song op de cd ‘Seagull’ is opnieuw een cover van voormalig Free en Bad Company zanger Paul Rodgers. Overigens een nummer dat een sterk begin kent met akoestische gitaar en prima zang, maar door het irritante metal-gitaartje in het refrein behoorlijk wordt verkracht. Jammer!
Pas bij het ruim acht minuten durende titelnummer ‘Sloe Gin’ begint de cd me enigszins te bevallen, maar uiteindelijk blijkt dit nummer dan ook met afstand het hoogtepunt van het album te zijn. Het nummer biedt alles waar een goede bluesrockopus aan moet voldoen. Heerlijke gitaarsoli, een lekker deinende rhythmsectie en een uitstekende zang met op de achtergrond een nimmer overheersende orkestrale begeleiding.
Alsof er nog niet genoeg covers op deze schijf staan, komen John Martin’s ‘Jelly Roll’ met alleen zang en dobro en ‘Black Night’ van Charles Brown ook nog eens voorbij. Overigens zijn beide nummers prima uitvoeringen. Wat er dan nog overblijft zijn vijf originals. Het stevige ‘Dirt In My Pocket’, ‘Another Kind Of Love’ (wat overigens heel erg sterk doet denken aan het nummer ‘Walk In My Shadow’ van The Free) en het ook al op zijn album Had To Cry Today uit 2003 verschenen ‘Around The Bend’. De mooie akoestische en de met slidegitaar ondersteunde ballad ‘Richmond’ is nog even een lust voor het oor om vervolgens af te sluiten met het instrumentale, maar nietszeggende ‘India’.
Afwisseling is er op de cd genoeg te beleven, maar op de een of andere manier mist Sloe Gin’ de power, maar ook de subtiliteit die zijn voorgangers Had To Cry Today en You And Me wel hadden.
Yeah Yeah Yeahs - Is IsHet lijkt wel eeuwen geleden dat Show Your Bones (klik hier voor de...
The Thrills - Teenager Stadsgenoot Damien Rice is het inmiddels gelukt om door te breken op het...