2022-11-02
Toro y Moi is het langlopende project van Chazwick Bradley Bundick, die hiervoor de artiestennaam Chaz Bear heeft aangenomen. Ingewikkeld? Niet voor de man die bekend staat om zijn uitspraak “Everything is time management”, doelend op zijn vele werkzaamheden. Hij is zowel producer (Travis Scott, SZA) als arrangeur (Flying Lotus), maar hij is vooral in trek vanwege zijn remixes (Flume, Tyler, The Creator, Disclosure). Het subgenre, chillwave, dat vooral populair was in de latere jaren 2000, was zijn geesteskindje; het achtervolgt hem nog steeds. Om hier mee te breken, tekende hij voor Dead Oceans, het platenlabel waar ook Phoebe Bridgers, Bright Eyes en Mitski zich hebben genesteld. Op Mahal neemt hij ons mee op een ongedwongen, geestverruimend, reisje. Hij gebruikt hiervoor een Jeepney, die prominent op de voorkant van de hoes prijkt. Dit was ooit een populair vervoersmiddel in de Filipijnen; het is een knipoog naar de roots van zijn moeder. Als hij ons oppikt bij de Golden Gate Bridge horen we direct de motor starten, waarna de galm-rockjam van ‘The Medium’ ons in een vrolijke stemming brengt. Heel soepel is dan de overgang naar het rustige ‘Goes By So Fast’ en het ritmische ‘Magazine’, waar Salami Rose Joe Louis op meezingt. We reizen namelijk niet alleen: keyboardspeler Alan Palomo (Neon Indian) zit ingeklemd tussen de gitaristen Ruban Nielson (Unknown Mortal Orchestra) en Hannah van Loon op de achterbank.
Na de eerste halte wordt het funkier: de vette baslijn op ‘Postman’ gaat over in het soulvolle ‘The Loop’, om af te sluiten met ‘Last Year’, waarbij Latin-jazz wordt gemengd met traditionele Ethiopische klanken. Oef, dat was een lastige ritje. Het solo uitgevoerde ‘Mississippi’, compleet met een opnieuw startende motor, leidt de overgang in naar het zomerse ‘Clarity’ en even later ‘Way Too Hot’. Het ongestructureerde elektronicabommetje ‘Foreplay’ zorgt ervoor dat je niet toegeeft aan die loungemuziek.
Dat is maar goed ook: onze reisleider heeft het beste tot het laatst bewaard. De disco van ‘Millennium’ is een klein feestje “with champagne dripping down from every chandelier”. ‘Déjà Vu’ lijkt zo weggelopen te zijn uit het werk van Beck, waarbij jazz, elektronica en psychedelica in perfecte harmonie zijn. Met ‘Days In Love’ als eindhalte wordt de reis gedenkwaardig afgesloten. De rockgitaar van Bear werkt zo goed met de drums van Matt Schory, dat je met een blij gevoel de Jeepney uitstapt.
Voor de één zal Mahal klinken als een ongestructureerde aaneenrijging van halfbakken nummers, voor de ander als een heerlijke reis, waar niet al te lang wordt stilgestaan. Tekstueel geeft Bear niet veel thuis, maar muzikaal steekt dit album goed in elkaar. Toegegeven, tussen de dertien nummers zitten maar enkele uitschieters, maar als geheel is het een heerlijk album om mee te nemen tijdens een roadtrip door de Verenigde Staten. Iemand nog naar San Francisco binnenkort?
Air Waves - The DanceSoms duurt het even voordat een product echt af is in de ogen van de maker....
Galya Bisengalieva - Hold Your Breath: The Ice Dive Je zal maar gevraagd worden om muziek te schrijven voor een documentaire over...