2022-12-07
Tja, van je collega’s moet je het af en toe hebben. Toen de Berlijnse dancepunkband Thieves Like Us toevalligerwijs op de enige single van Saâda Bonaire , ‘You Could Be More As You Are’, stuitten vroegen zij zich af wat er nu met hen gebeurd was. Een jaar later bracht het label van die band, Captured Tracks, hun verloren gewaande muziek als dubbelalbum uit. Dertig jaar na dato werd het een onverwachte cult hit. Daarmee dacht iedereen dat hiermee wel al hun muziek was uitgebracht. Toch bleek er toch nog een half vergaan cassettebandje te zijn waar muziek opstond van een vermeende re-start in de jaren negentig. Negen nummers hiervan werden opgepoetst en uitgebracht onder de titel 1992.
Wat is nu het verhaal? Saâda Bonaire was een uniek concept van 1981 tot 1985, waarbij twee zangeressen (Stefanie Lange en Claudia Hossfeld) zwoel nummers inspraken/zongen. Zij werden bijgestaan door een aantal muzikanten uit een lokaal asielzoekerscentrum. Het doel van de bedenker, de Duitse DJ Ralph "Von" Richthoven, was om verschillende muziekstijlen te mengen en deze als dansvriendelijk punkmuziek te presenteren. Vergeet niet, het waren de begin jaren tachtig, toen Soul II Soul, Crystal Waters en Deee-Lite hiermee succesvol waren. Hun zelfbenoemde debuutalbum bestond dan ook uit een mengsel van Turkse, Koerdische en Arabische muziek verweven met new wave, dub, disco en reggae. Het mocht niet zo zijn. Tina Turner stak hier onbedoeld een stokje voor. Hun platenlabel, EMI, moest een budgetkeuze maken en dat betekende het einde van de muzikale carrière van dit duo.
In 1991 blies Von Richthoven samen met zijn vriend Mike Ellington het project nieuw leven in. Andrea Ebert nam de plaats in van Claudia Hossfeld die in 1985 teleurgesteld afscheid had genomen. De nummers die zij opnamen, geven de verandering in tijdsgeest weer: de multiculturele synthfunk mix werd vervangen door R&B beats, house en neo-soul. Dat laatste hoor je overduidelijk op het openingsnummer ‘Woman’. Oorspronkelijk geschreven door James Brown, maar hier gezongen door twee vrijgevochten vrouwen die hiermee feminisme prediken. Klinkt dit nog aardig, de cover van ‘To Know You Is To Love You’ van Stevie Wonder en Syreeta Wright is een heel stuk slechter. De lage gekunstelde zangstem komt - over het gekreun en gesmoes op de achtergrond - gewoonweg belachelijk over.
Het wordt ook niet beter: de vrouwen zingen niet toonvast, maar wel met een zwaar Duits accent. Ook de typische jaren negentig ritmes gaan vrij snel vervelen. Het helpt ook niet dat ‘So Many Dreams’ hier in vier verschillende mixen wordt uitgevoerd. Ook al komt op ‘Running’ nog even de klanken uit het Midden-Oosten voorbij en ademt ‘Okay, It’s Over’ een Arabische sfeer, zij kunnen het geheel niet redden van de vergetelheid. Het aritmische ‘Follow Your Mind’ is nog wel een prima afsluiter als je het nog zo lang kunt volhouden.
Een cultstatus voor hun debuutalbum is nog tot daar aan toe, maar deze opvolger had beter in een kluis verborgen kunnen blijven. Je moet wel erg veel houden van Saâda Bonaire om dit album te willen hebben.
Robin Carolan & Sebastian Gainsborough - The NorthmanDiegenen die de trailer van The Northman hebben bekeken, weten direct of ze...
Szun Waves - Earth Patterns De prachtig vormgegeven albumhoes van Earth Patterns doet terugdenken aan...