2022-11-24
Diegenen die de trailer van The Northman hebben bekeken, weten direct of ze die film ook zullen gaan zien. Het epische verhaal van Prins Amleth (Alexander Skarsgård) die wraak wilt nemen op de moordenaar van zijn vader (Ethan Hawke) in het IJsland van 800-900 AD, is niet alleen gedrenkt in bloed. Het is overgoten met zweet en pies en gebeiteld in modder. Doe daar nog wat verraad bij en je weet wat je krijgt: een donker, ongecensureerde versie van Hamlet, waar weinig te lachen en veel te gruwelen valt. Daar hoort uiteraard een vette, smerige soundtrack bij! Regisseur Robert Eggers doet geen halfbakken werk. Liet hij voor zijn film The Witch [2015] het huis nabouwen met enkel het handgereedschap uit die tijd, voor deze film wilde hij dat de muziek realistisch was. “The world of The Northman is hard. Everything is covered in dirt and everyone looks rough, so the score had to mirror the hardship of being alive at that time.” Het was aan Sebastian Gainsborough (bekend onder artiestennaam Vessel) en Robin Carolan (eigenaar van het Tri Angle platenlabel) om hier invulling aan te geven.
Het tweetal staat bekend om hun elektronische muziek en hebben niet eerder (samen) filmmuziek gemaakt. De ogenschijnlijke onlogische keuze om hen deze opdracht te geven, weten zij bij beluistering van deze soundtrack te weerleggen. Je hoort hoe serieus ze te werk zijn gegaan. Met musicus en etnograaf Poul Høxbro werd overlegd hoe IJsland in die tijd geklonken zou hebben. De traditionele instrumenten uit die tijd (waaronder de talharpa en langspil) worden gecombineerd met een veertig man sterk strijkersensemble, blazers en (heel veel) percussie-instrumenten. Stemgeluid wordt gebruikt voor een maximaal filmische effect: van Tuvaanse keelzang tot aan gillen, schreeuwen, fluisteren en kletsen. Luister maar naar de zware angstaanjagende stemmen op ‘Draugr’ of ‘Vestrahorn’.
Er is, na rustig terugluisteren, een terugkerend thema te ontdekken. Deze begint bij ‘The King’, dat vervolgt wordt op ‘Storm at Sea/Yggdrasill’ en eindigt met ‘Ættartré/End Credits’. De filmmuziek moet het hebben van pure vertolking van emotie. Zowel het intieme ‘Guðrun’ als de opbloeiende liefde op ‘Birch Woods’ zorgen voor een liefdeselement. Het mystieke wordt weergeven door haast hypnotische muziek waarbij drone klanken en ijzingwekkende zang je in een andere wereld doen belanden. Het lijkt nergens veilig als je luistert naar ‘Blood Tree, Part 1’ of ‘Seeress’.
Het is vooral de bombast, aangevoerd door de verschillende drumpartijen, die de boventoon voert. Het orkest lijkt hierdoor meerdere malen letterlijk op hol geslagen: de blazers stoten asynchroon krachttonen uit om de oorlogsklanken over te brengen. Dit hoor je het duidelijkst op ‘The Land Of The Rus’ of wanneer de stam hun koning verwelkomt op ‘Approaching Hrafnsey’. De chaos lijkt compleet op ‘Escape’, waar de achtervolging je bij de strot grijpt. Het orkest weet op ‘Mound Dweller’ je te laten inzien dat je daar niet welkom bent.
De muziek van The Northman is zo goed dat deze ook zonder de film indrukwekkend is. Je kunt je een voorstelling maken van de wereld die Eggers heeft willen scheppen. Voor wie op zoek is naar een melodie, heeft het zwaar. Voor diegenen die zich willen laten overweldigen, is het genieten.
Death Bells - Between Here And EverywhereLaten we het over een andere boeg gooien, moeten de Australiërs Will Canning...
Saâda Bonaire - 1992 Tja, van je collega’s moet je het af en toe hebben. Toen de Berlijnse...