2023-03-02
In de categorie vergeten pareltjes van 2022 is het tijd voor Violent Disco van Jan Verstraeten. Tot 2015 leverde de uit Sint-Niklaas afkomstige Vlaming muziek af met de Charlie Jones’ Big Band. De singer-songwriter toonde zich in die tijd al als duizendpoot, aangezien hij zich bezig hield met de muziek, het ontwerp van de albumhoezen, T-shirts en affiches. Verstraeten ontwikkelde zich tot dichter en (beeldend) kunstenaar, ging na het uiteenvallen van de band onder zijn eigen naam door met muziek uitbrengen. Zo leverde hij in 2019 debuut EP Cheap Dreams uit. De EP werd overladen met loftuitingen. Niet alleen door de gelaagde popmuziek, maar ook door de constante limbo tussen geluk en tristesse die doorklonk. Op het eerste volwaardige album kunnen we stellen dat de eerdergenoemde limbo is gebleven en ten opzichte van de EP klinkt Violent Disco grootser. Laten we het rijke orkestrale popmuziek met een duister randje noemen, waarbij er in alle aangrenzende genres wordt geshopt. Even terug nog naar die limbo tussen geluk en tristesse. De albumhoes van Violent Disco spreekt boekdelen. De vormgeving wekt je interesse, maar schrikt ook af. Links of rechtsom schreeuwt het om aandacht. Mede door de bloederig geschreven albumtitel, maar ook door de songtitels volledig met hoofdletters te vermelden.
Violent Disco bezit niet dezelfde dromerigheid als de EP. Het album neigt eerder richting nachtmerrie, of in ieder geval een onrustige, spannende staat van dromen. Opener ‘VAMPIRE IN MY BED’ zet hierin goed de toon. Muzikaal klinkt het, zoals bij het gehele album, filmisch door de blazers en strijkers. In dit geval gaat het in de richting van de James Bond/i>- achtige filmmuziek. Groots en meeslepend. Wat voor het grootste deel van het album geldt. Wanneer het allemaal iets meer ingetogen is, zoals op het schitterende ‘ICE DREAMS’, dan nog klinkt de muziek vol en gelaagd. ‘FLU’ is er ook zo een. Het begint klein met een liefdevol speeldoosachtig geluid, maar halverwege stapt Verstraeten weer een duister zijpad in en zo klinkt ook het orkestrale weer dominant door. Opvallend genoeg blijft overal het popkarakter doorklinken. Het album doet daardoor regelmatig denken aan Maarten Devoldere zijn Warhaus. Zo ook op het sterke ‘BAD BAD LOVE’.
Violent Disco kent geen zwakke broeders. Of het nu opgewekt gaat op ‘GOODBYE WORLD’ of ‘GONE GONE GONE’ of donker als op ‘CRY BABY’. Opvallend is wel de cover ‘HIT ME BABY’, waarop Britney Spears van Verstraeten een soortgelijke behandeling krijgt als Destiny`s Childs’ ‘Survivor’. Was de makeover in 2019 slepend, broeierig en jazzy, dan moet ‘HIT ME BABY’ het doen met een lager tempo, rijke avontuurlijke orkestratie en slepende vocalen. Op deze manier blijkt maar weer eens dat de kauwgomballenpopklassieker in de basis een ijzersterke track is.
Violent Disco is zo`n album waarvan je na de eerste luisterbeurt afvraagt hoe het kan dat je deze hebt gemist. Jan Verstraeten leverde met zijn debuutalbum een album af dat tot het beste werk van 2022 behoort en om meer schreeuwt.
Hence the Bravery - Quarter-Life CrisisWe kennen allemaal wel het verschijnsel van de vijftigjarige man die ineens...
Lucky Blue - Dog Days Zet het Rotterdamse viertal van Lucky Blue op een podium en de energie spat...